José James - De cirkel rond gemaakt

Ancienne Belgique, Brussel, 19 mei 2015

Het was José James’ negende optreden in de AB, al moest Kurt Overbergh, fan van het allereerste uur, hem daar tijdens het inleidend gesprek op wijzen. James bracht recent ‘Yesterday I Had The Blues’ uit, een Billie Holiday tributealbum op het Blue Note label, onder het goedkeurend oog van producer Don Was. De New Yorkse zanger had al verschillende werelddelen bezocht om het project voor te stellen, maar hier in de AB waar het verhaal ooit begon, kon hij de cirkel mooi rond maken.

Zonnebril, coole attitude en strak in het pak. Een en al stijl, net zoals zijn "musical mother", zijn "favorite singer in the world". Zo prees hij tijdens het optreden onder meer Holidays’ progressieve attitude en sociaal leiderschap. Hij was drie toen hij voor het eerst ‘God Bless The Child’ hoorde, een ervaring die zijn liefde voor Lady Day alleen maar had versterkt. Die bracht hij tijdens het concert duidelijk naar voren, in woorden maar vooral in de vorm van bijzondere interpretaties uit haar omvangrijke oeuvre.

In de AB had hij zijn vaste maatjes meegenomen: drummer Nate Smith, bassist Solomon Dorsey en pianist Leo Genovese. Die band zat hem evenwel als gegoten. Dat hoorde je onder meer aan setopener Good Morning Heartache waarin Genovese zijn vingervlugheid bewees. Meteen was duidelijk dat dit niet zomaar wat gestandaardiseerde covers waren, maar échte herwerkingen, nieuwe manieren om die klassiekers terug tot leven te brengen .

Ook de accurate metronoom van drummer Smith deed menig hart kloppen. Zo liet hij het romantische What A Little Moonlight Can Do haast uitmonden in een jungleachtige groove. En de reusachtige verschijning van bassist Solomon Dorsey mocht tijdens het erg subtiele I’ve Thought About You ook even wat vocals bijdragen. Iedere muzikant soleerde regelmatig binnen een erg naturel geheel, al viel vooral teamgeest op, hoe het trio echt samenwerkte. Regelmatig werden zij met spontaan applaus beloond voor de vindingrijke muzikale exploraties en improvisaties.

José James vormde met zijn honingzoete stem de kers op de taart. Regelmatig keek hij als bandleider toe hoe zijn muzikanten zich in het zweet ploegden en het risico niet schuwden. Zo was er bijvoorbeeld een funky insert tijdens God Bless The Child of wat vocaal gefreewheel tijdens Tenderly. Dit contrasteerde mooi met van nature uit wat sensuelere jazz zoals Body And Soul, een nummer dat de New Yorker echt op het lijf geschreven was.

James is van verschillende muzikale markten thuis: tijdens een bijzonder fraai uitgesponnen Lover Man smokkelde hij probleemloos wat hiphop binnen, terwijl de fraaie herwerking van Fine And Mellow dan weer vol met blues en blue notes zat.

En dan zat het er bijna op. José James kwam nog heel even terug op het podium. Helemaal alleen, slechts gewapend met een krakerig loopstation samplede hij een stukje vocal. En dan nog een stukje. Deze vulde hij aan met handclaps die een lijfelijke gesel uitdrukten. Terwijl de stukjes vocal zich met elkaar vermengden, leek het alsof hij zich, opgejaagd door de Ku Klux Klan, in een donker woud bevond. Als enige bis kregen we een waarlijk kippenvelontroerende versie van Strange Fruit. Dat bewees meteen ook zijn versatiliteit: James kon van de AB een stemmige jazzclub maken, maar evenzeer een kerk waar de songs en de spirit van Lady Day tot leven gebracht werden.

"Hoe goed was dat wel niet", hoorden we een licht beduusde concertganger zachtjes voor zich uit prevelen. Amen.