Jonas Winterland - De schemerzone heel even verlicht

MotorMusic Studio, 28 januari 2020

Je zou het Jonas Winterland niet aangeven, maar op één of andere manier weet hij altijd onder je huid te kruipen. Dat was ook zo in de MotorMusic-studio, waar hij zijn nieuwe, heel binnenkort te verschijnen album en boek aan een beperkt publiek voorstelde.

Het heeft even geduurd eer wij echt kennismaakten met Jonas Winterland. Ja, we hadden de naam al wel eens zien passeren bij een muzikale vriend hier of daar, maar pas later pikten we ergens een plaat van hem op. En eigenlijk waren we niet eens echt onder de indruk. Maar dat kan dus veranderen.

In zijn nummers geeft hij immers een onverbloemde inkijk in zijn huiskamer. Zijn liedjes zijn zo persoonlijk dat je ze bijna kunt voelen. En niet alleen van zijn huiskamer zet hij de ramen wijd open, ook in zijn hoofd mag je kijken om er de twijfels te vinden waarmee hij worstelt, de onzekerheid, de pijn, de angst,… Alle dingen, waar je zelf misschien al mee gevochten hebt, hoor je ook in zijn muziek. En dan brengt hij die liedjes ook nog eens op zijn unieke manier, met die weinig opvallende stem, die toch ook je oren streelt.

In Mechelen had hij zijn ‘Berichten Uit De Schemerzone’ gevangen en daar was het ook dat hij ze op de hem eigen onbevangen manier voorstelde: een beetje onhandig, een beetje onzeker, een beetje zenuwachtig, maar zo verschrikkelijk ontwapenend als hij alleen dat kan.

Hier en daar voorzag hij ze van een woordje uitleg, kwam je te weten dat Overal Mist het sleutelnummer was. Weer dat onduidelijke dat opdook, waaraan ontsnappen onmogelijk is. Of Vaders En Zonen, over zijn nu nog babbelzieke zoon, waarvan hij zo graag zou hebben dat dat zou blijven duren, terwijl hijzelf net het tegenovergestelde is. Of zoals zijn moeder het uitdrukt: “Als ik je meer dan drie zinnen na elkaar wil horen zeggen, kom ik wel naar je optreden”. Geen idee hoe het met u zit, maar voor ons is dat zo herkenbaar. Hij doet het met liedjes, zelf vertrouwen we dat soort dingen al eens toe aan papier. Ieder doet het op zijn eigen manier. Alleen weet hij dat gevoel zo perfect te vertolken.

Er werd ons gezegd dat de liedjes op de plaat meer aangekleed zijn. Winterland gaf tijdens het optreden zelf al aan dat er strijkers en aanverwanten bij kwamen kijken, toverde dat beeld mooi tevoorschijn daar in die ruimte met de immens hoge plafonds en dat perfecte geluid. Maar hier bracht hij ze in zijn eentje, zonder franjes, met enkel die gitaar met dat zwarte vogeltje op geschilderd of gekleefd, de Adelaar die hij wilde zijn.

Nog meer emoties straalden van hem af toen hij tussen de nieuwe nummers ook nog eens plaats maakte voor muzikale vrienden, die een paar van zijn oudere liedjes vertolkten. Ook dat is Jonas Winterland, die oprechtheid, dat gevoelige. Pieter Van Dessel gaf van achter de piano samen met Chantal Acda Wie Ik Ben En Hoe Ik Heet een Marble Sounds-touch (dat zingen in het Nederlands ging hem trouwens erg goed af) en Acda zette Denkers En Dromers met Van Dessel opnieuw op piano met die unieke stem naar haar hand. Frank Vander linden, wiens liedjes voor Winterland de aanzet tot het zingen in het Nederlands waren, nam Altijd Halverwege in handen, waarmee het duidelijk werd dat de twee in elkaars verlengde liggen.

Uiteraard kwam Chantal Acda nog een keer terug voor de single Plaats Onder De Zon, maar daarna moest je terug de donkere stad in, terug naar je eigen huiskamer, terug opgesloten in je eigen hoofd. Even was er licht, daar in Mechelen. Ook al zei Winterland zelf dat je voor De Blijde Boodschap niet bij hem moet zijn en lijken zijn liedjes donker, toch bieden zijn nummers troost. Ze laten je weten dat je niet de enige bent, dat er nog zijn die vechten met zichzelf. Meer kan je niet vragen.

Wij mogen drie exemplaren van 'Berichten Uit De Schemerzone' weggeven. Fans sturen een e-mail naar win@damusic.be met als onderwerp "Schemerzone". Winnaars worden persoonlijk verwittigd. Vergeet niet je adres te vermelden zodat we weten waar we de cd en het boek moeten opsturen.