John Grant - Intiem elektronisch
Botanique, Brussel, 19 april 2013
Het was even de wenkbrauwen fronsen toen de tweede plaat van John Grant uitkwam. Grant had ‘Pale Green Ghosts’ in elkaar gestoken met de hulp van de Ijslandse technopionier Biggi Veira en leek de elektronica helemaal omarmd te hebben. Dat het hem menens is bewees hij door in de Botanique ‘Pale Green Ghosts’ integraal te spelen.
Dezer dagen vertroeft Grant ook zelf in Ijsland en dus was ook zijn vijfkoppige band, op één lid na, van daar afkomstig. Bij de bandvoorstelling werd één van die Ijslanders voorgesteld als “The Beatmaster”. Had ons ten tijde van ‘Queen Of Denmark’ gezegd dat Grant ooit een elektronische plaat zou maken en we hadden je vierkant uitgelachen.
De show werd afgetrapt door een flink dreunende bas terwijl de bandleden één voor één het podium op kwamen onder sfeervolle verlichting. Ernest Borgnine mocht openen en zette de toon voor een overwegend elektronische show. Ernest Borgnine werd gevolgd door You Don’t Have To en zo kregen we ongeveer heel ‘Pale Green Ghosts’ ononderbroken na elkaar.
Door ze zo live bijna als één geheel te horen valt pas op hoe sterk die plaat is: geen minpunten, ook al is het zowat Grants ‘Kid A’. Het hoogtepunt van deze elektronische set was het trio Pale Green Ghosts (wereldnummer!), Black Belt en Sensitive New Age Guy waarmee je elke discotheek zou kunnen opluisteren.
Maar dat John Grant ondanks het andere klankregister John Grant gebleven is bleek uit de aankondiging van Sensitive New Age Guy. Dat nummer wordt opgedragen aan een goede vriend, die een jaar geleden zelfmoord heeft gepleegd. Toen ze elkaar de eerste keer ontmoetten en nummers uitwisselden, zei die vriend dat je het begin van zijn telefoonnnummer kon vormen door achtereenvolgens de S, de N, de A en de G in te drukken: Sensitive New Age Guy dus.
De teksten bij de elektronische John Grant blijven belangrijk en maken Why Don’t You Love Me Anymore tot een hoogtepunt. Liefdesverdriet mag dan wel een veel voorkomend onderwerp in de muziek zijn, tegelijkertijd blijft het één van de moeilijkste en eerlijkste dingen om over te schrijven omdat je je op die momenten het slechtst voelt. Of wat denkt u van een regel als “My Mind is tired / And all I’m doing now / Is worrying my friends and family.”
Het duurde tot It Doesn’t Matter To Him – song nummer negen – voor Grant zelf plaatsnam achter de piano. En dat nummer luidde het meer ingetogen gedeelte van de setlist in. It Doesn’t Matter To Him werd gevolgd door I Hate This Town (dat volgens Grant dezelfde baslijn heeft als Chiquitita van ABBA) en wordt voorafgegaan door een imitatie van de specifieke manier waarop Frida van ABBA in de handen klapte. Ondanks alle ellende toch de leukste thuis.
Grant maande het publiek ietwat schoorvoetend aan om misschien toch maar eens in de handen te klappen tijdens I Hate This Town (“It’s disgusting I know, but yeah… Do it if you feel like it.”). En de indrukwekkende pianoballad Glacier (waarin nog maar eens duidelijk werd wat voor een indrukwekkende stem Grant heeft) werd opgedragen aan iedereen, die zich ooit niet aanvaard heeft gevoeld omwille van zijn/haar seksuele geaardheid. Je kon een speld horen vallen, tot de band inviel en het nummer voorzag van een krachtig einde.
Het was wachten op het laatste nummer van de reguliere set voor er iets van ‘Queen Of Denmark’ voorbijkwam. Er werd geopteerd voor het titelnummer, dat nog niets aan schoonheid en kracht heeft moeten inboeten. Ook beide bisnummers kwamen uit ‘Queen Of Denmark’: het bekend in de oren klinkende Marz en de intieme ballad Caramel sloten de set af.
Diegenen die hun woonst uitkwamen om ‘Queen Of Denmark’ nog eens live te horen waren wellicht teleurgesteld, maar Grant nam de juiste beslissing door van zijn set twee halve eenheden te maken, eerder dan één geheel. Hierdoor kon je je eerst laten gaan op de dansmuziek om je daarna te wentelen in de meer intieme nummers van zowel ‘Pale Green Ghosts’ als ‘Queen Of Denmark’.
De meningen over deze show zullen verdeeld zijn, maar dat is wat een radicale verandering van richting nu eenmaal met zich meebrengt. Wij vonden het optreden in de Orangerie van begin tot einde sterk en zijn nu al benieuwd naar wat Grant voor een volgende plaat uit zijn mouw zal schudden.