John Fogerty - Nostalgie met een vermoeid randje
Sportpaleis, 25 juni 2025
Er was een tijd dat John Fogerty niet kon/mocht/wou (schrappen wat niet past) optreden, omdat hij in een gerechtelijk dispuut over auteursrechten verwikkeld was met zijn platenmaatschappij. Begrijpelijk, want de man had in enkele jaren tijd met Creedence Clearwater Revival een imposante reeks songs van de allerhoogste oorwurmwaarde bij elkaar gepend. Hits dus, waarvoor hij eeuwige roem kreeg en waarmee de platenmaatschappij de handelsbalans meer dan opleukte. Ondertussen bracht Fogerty nog wel nieuw solowerk uit. Aan een lager tempo weliswaar en met iets minder hits, alhoewel op elk album nog wel een pareltje te ontdekken viel. Dat duurde tot in het begin van het nieuwe millennium. Alles was weer koek en ei tussen John en de platenbonzen en Fogerty trok weer op tournee. Op die tournees doet hij nu al jaren hetzelfde: elke avond trekt hij een houthakkershemd aan, kiest hij een blik hits uit het schap en strooit die uit over het niet meer zo jonge publiek, dat onvoorwaardelijk trouw de concerten blijft bijwonen.
Zo is het dus jaren geweest en zo zal het nog duren zolang John Fogerty meegaat. En daar begint het geruite hemd toch wel te spannen. Net zoals iedereen wordt ook hij ouder en die ouderdom sijpelt heel langzaam, maar onmiskenbaar door in de act. Overtuiging is er nog genoeg. Dat kan ook niet anders, als je achteraan op de scène je concert kan inzetten met Bad Moon Rising en daar, intussen vooraan op de scène, Up Around The Bend doet op aansluiten.
Een zinderende start, maar die fameuze scheur van een stem, die vroeger de hardste steen kon splijten, is vandaag verdund, zelfs enigszins verschraald. Logisch, de tijd heeft er enkele laagjes hoogwaardige korrel afgehaald, maar het betekent ook dat Fogerty meermaals nog amper over de orkaan van de eigen riffs geraakte. In Green River trakteerde hij op een eerste solo en de beelden bij Born On The Bayou annex een nieuwe vette gitaarsolo bevestigden voor diegenen, die er alsnog zouden aan twijfelen, dat ook swamprock voor Fogerty geen geheimen heeft. Rustpauzes werden handig verdoezeld in verhalen over zijn fantastische familie (waarmee we ook al na enig sputteren voor aanvang van de show hadden kennisgemaakt in een sluw promotiefilmpje voor het nieuwe in augustus te verschijnen verzamelalbum ‘Legacy’), over de strijd om auteursrechten of over de meer dan veertig jaar terug verworven Rickenbacker-gitaar waarop hij meteen Who’ll Stop The Rain inzette. Kippenvel gegarandeerd!
De Tour heef officieel 'Celebration Tour' en het nieuwe album dus ‘Legacy’. Het is dan ook duidelijk: Fogerty wil "for the time being" nog genieten en de erfenis voortzetten. Die erfenis bestaat in hoofdzaak uit werk van meer dan vijftig jaar oud, toen hij met CCR de wereld veroverde. De songs in deze set van na die periode waren op enkele vingers te tellen: Joy Of My Life, een akoestische ode aan zijn "beautiful wife", verrijkt met een knappe saxsolo, en The Old Man Down The Road, waarop zoonlief een eigen solo mocht placeren. Voor de rest was haast de hele set opgebouwd uit de catalogus van CCR. Begrijpelijk enerzijds, maar toch te risicoloos en te weinig respectvol voor het solowerk dat hij ooit gemaakt heeft.
Je voelde de adrenaline van de man stromen tot in de zaal. Alleen liep hij iets minder en iets moeizamer over het podium en zakten rug en schouders iets meer door. Maar geen nood, Fogerty genoot er kennelijk van en het publiek ook. Misschien zei hij net iets te vaak hoe graag hij het publiek zag. Laten we er maar van uitgaan dat hij het meende.
Ondertussen waren hij en de zaal helemaal klaar voor een grandioze finale. Met Have You Ever Seen The Rain, Down On The Corner en Fortunate Son mokerde hij het Sportpaleis plat. Als toegiften volgde er nog een stomend Travelin’ Band en een puur Proud Mary. Spontaan sloop in ons hoofd de deugddoende gedachte: dit werk is in geen tijden kapot te krijgen. John Fogerty op termijn allicht wel, de 'Legacy' allicht nooit. Thank you, John, voor een heerlijk nostalgische avond!
