John Fogerty - Fogerty & zonen – voor al uw feestjes!

Antwerps Sportpaleis, 8 juni 2023

Feesten en Antwerpen, dat gaat tegenwoordig goed samen. De sinjorenstad was amper bekomen van de historische dubbel van de lokale voetbalhelden, of daar kwam John Fogerty al aankloppen aan de poorten van het Sportpaleis. De rockveteraan bracht in het kader van zijn Celebration-tour niet alleen een paar opleggers hits mee, maar ook een onwaarschijnlijk goed humeur en tonnen positieve vibes.

John Fogerty heeft anno 2023 dan ook een reden om te vieren. Begin dit jaar verwierf hij eindelijk, na meer dan vijftig jaar, de rechten op de songs die hij een halve eeuw geleden schreef voor zijn succesvolle band Creedence Clearwater Revival. De afgelopen decennia speelde hij weliswaar steeds vaker CCR-hits tijdens solo-optredens, maar echt van harte was dat niet omdat hij er zelf nauwelijks een cent aan overhield.

Dat de andere bandleden altijd openlijk en zonder schroom de kant hebben gekozen van de platenfirma die hen destijds bond aan een zogeheten wurgcontract, maakte het allemaal nog pijnlijker. Tussen hem en de rest – onder wie wijlen zijn broer Tom - kwam het tot een breuk die nooit helemaal geheeld raakte. Uitgerekend Bob Dylan wist hem in de late jaren tachtig te porren om toch maar weer Proud Mary te spelen. “Anders blíjven de mensen denken dat het een nummer van Tina Turner was.”

Maar die kwestie is nu dus voorgoed van de baan. “Ik heb mijn songs terug,” klonk het bij het begin van de show, “en ik ga ze nu allemaal voor jullie spelen!” Een beetje overdrijving is Fogerty duidelijk niet vreemd, want vier jaar geleden al trakteerde hij TW Classic op een veertiental Creedence-nummers. En dat ‘allemaal’ was ook relatief, want behalve Hey Tonight en Long As I Can See The Light ontbraken ook de eerste CCR-hits Susie Q en I Put A Spell On You op de setlist. We betwijfelen echter of het iemand is opgevallen, want voor de rest kreeg het publiek waarvoor het gekomen was.

Dat publiek was overigens zeer divers. Dat lijkt opvallend voor een artiest wiens commerciële hoogtepunt al zo ver in het verleden ligt, maar zo is het volgens Bruce Springsteen altijd geweest. “CCR was de band waar iedereen van hield,” zei hij, toen hij hen inleidde in de Rock and Roll Hall of Fame. “Vechtpartijen werden plots stopgezet wanneer een band of DJ een van hun nummers speelde, omdat iedereen begon mee te zingen.” Ongetwijfeld was dat - naast het vakmanschap - dé sleutel tot het succes: iedereen had wel affiniteit mét of herkende zich ín de songs.

Het was ook mooi om zien hoe donderdag opvallend veel (groot)vaders met hun (klein)zoons waren afgezakt naar het Sportpaleis. Ook op het podium sloegen de generaties de handen in elkaar. Alvorens aan te treden als Johns begeleidingsgroep, mochten zonen Shane en Tyler met hun eigen band Hearty Har een handvol songs uit hun debuutplaat ‘Radio Astro’, een gloednieuwe single (Say Something) en een cover van The Sonics (Psycho) brengen. Hoewel ze duidelijk de muzikale genen van hun vader hebben geërfd, is Hearty Har geen doorslagje of afkooksel van CCR: hun sound klinkt gevulder en vooral een stuk psychedelischer dan die van Creedence.

Na een kort filmpje waarin Fogerty een korte inkijk gaf in zijn songschrijfproces, kon het echte feest eindelijk beginnen. De studieronde werd daarbij overgeslagen, want Fogerty zette meteen hoog in met het killerkwartet Bad Moon Rising, Up Around The Bend, Green River en Born On The Bayou. Aanvankelijk moest ‘s mans markante, rauwe stem het nog afleggen tegen het gitaargeweld, maar vanaf Rock and Roll Girls (in de jaren tachtig een bescheiden radiohit) konden we duidelijk horen dat hij nog steeds zonder al te veel moeite de hogere noten haalt.

Voor het eerste kippenvelmoment zorgde Who’ll Stop The Rain, CCR’s hommage aan de Woodstockgangers die op de derde dag van het legendarische festival (in ’69) werden geteisterd door felle plensbuien. Voor deze song omgordde Fogerty zijn Rickenbacker, een gitaar met een verhaal. Na de CCR-split schonk hij het instrument aan een jonge muzikant; vierenveertig jaar later, na een intensieve zoektocht die stiekem was opgezet door zijn echtgenote, belandde de gitaar als cadeau onder de kerstboom van de Fogerty’s.

Wat volgde viel ongetwijfeld in de smaak bij de fans wier repertoirekennis verder reikt dan de gemiddelde verzamelaar: Lookin’ Out My Backdoor en Run Through The Jungle (twee singles die het destijds vooral in de VS goed deden), Keep On Chooglin’ (in de hoogdagen de klassieke afsluiter van CCR-concerten) en albumtrack Effigy, dat ook de donkere kant van Creedence liet horen. Tussendoor passeerden ook nog Joy Of My Life, Fogerty’s ode aan vrouwlief Julie, en Fight Fire, een nummer uit 1966, toen CCR nog The Golliwogs heette.

De finale werd ingezet met een trits hits die werd meegezongen van begin tot einde: Have You Ever Seen the Rain?, Down On The Corner en Travelin' Band. De échte climax moest wat ons betreft dan nog komen met het van folkblueslegende Lead Belly geleende Cotton Fields, solohit The Old Man Down The Road (met zalig uitgesponnen gitaarduel tussen vader John en zoon Shane) en de venijnige anti-oorlogssong Fortunate Son. Fogerty had het pleit toen al lang gewonnen, maar noblesse oblige en dus kregen we nog een bisronde met Rockin’ All Over The World (oorspronkelijk dus niét van Status Quo) en het onvermijdelijke Proud Mary.

Anno 2023 zijn de songs van Creedence Clearwater Revival nog steeds dagelijks te horen op de radio en gaan ook de tientallen compilatiealbums nog altijd vlotjes over de toonbank. Fogerty’s concert van afgelopen donderdag leverde echter het ultieme bewijs dat zijn oeuvre veel meer omvat dan waardevol, muzikaal erfgoed, maar nog steeds springlevend is én nieuwe fans blijft aanspreken. Net als de man zelf, overigens, die er na elke song een stuk jonger leek uit te zien. Meer nog: hij noemde het zelf een memorabele avond en kan niet wachten om terug te keren. Wij gaan hem zeker niet tegenhouden!