John Cale - Festivalvoer
Paleis voor Schone Kunsten, Brussel, 8 november 2008
John Cale heeft het lang lastig gehad. Steeds maar weer diezelfde nummers aframmelen tot hij er zelf net niet bij in slaap viel. Een paar jaar geleden haalde hij er een paar jonge muzikanten bij en dat leidde tot verrassende, intense en hard rockende resultaten. Dat hij nu met de "acoustimatic band" op het podium zou staan deed ons even denken aan een terugval naar dat geneuzelde akoestische, maar niets bleek minder waar.
John Cale moet ondanks zijn lange muzikale carrière, helaas nog al te vaak voorgesteld worden. Hij was naast Lou Reed de bezieler van Velvet Underground, hield het daar na een tijdje voor bekeken, en bracht een heel gevarieerd solo-oeuvre uit. Helaas verdween dit goeddeels in de obscuriteit, en live leek het ook lange tijd niet echt meer te lukken. Tot Cale zijn publiek drie jaar geleden van z'n sokken blies met een nieuwe CD ('Black Acetate') en een bijhorende tournee met een jonge begeleidingsgroep, waar het introverte akoestische gemompel plaats maakte voor een punk-rockshow met een bitsige en bijtende Cale.
Diezelfde rockende groep - met snaken half zo oud als Cale - betreedt zonder veel poeha het podium, en Heartbreak Hotel wordt ingezet. Cale ramt als een spastische robot op de piano, en de zware vervormingseffecten op de stem maken dit een wel héél vreemde versie. Na een mooi rechttoe rechtaan Paris 1919 neemt Cale de elektrische gitaar ter hand voor een aantal stampende rockers. Save Us, Sold Motel en Helen of Troy, maar vooral Perfect for Me, bewijzen dat Cale eigenlijk beter op een rockfestival zou staan dan in de Henri Le Boeuf zaal.
Wij dachten reeds de eerste stagedivers te zien maar het bleken een handvol mensen te zijn die de zaal verlieten. Zij hadden wellicht een hele avond Close Watch verwacht, maar Cale hoeft zich voor niemand nog te bewijzen en doet gepassioneerd wat hij graag doet. Noch Close Watch, noch Dead or Alive, noch enig Velvet Underground-nummer halen de setlist. Zelfs het obligate geschreeuw waarmee hij gewoonlijk Fear beëindigt, ruilt hij in voor één enkele oerschreeuw.
Big White Cloud - in een heel mooie, zweverige uitvoering - biedt even een rustpunt. Het publiek heeft het blijkbaar meer nodig dan Cale, want die staat erg scherp voor zijn 66 jaar. Stuwt zijn jonge begeleidingsgroep hem vooruit, of is het juist omgekeerd? Cale lijkt alleszins terug gefocust, en klinkt bij momenten terug zoals in de jaren '80 - de periode waarin hij tussen Warren Zevon, U2 en Van Morrison op Torhout/Werchter stond.
Na erg leuke en frisse uitvoeringen van Cable Hogue en Ship of Fools heeft Cale duidelijk zin in een jam, en hij breit een uitgebreid slot aan een medley van Gun en Pablo Picasso. Met Dirty Ass Rock 'n' Roll als enige bisnummer klokt Cale af op exact anderhalf uur.
Kort en krachtig, indrukwekkend, origineel, onvoorspelbaar en inspirerend. Een zeldzaamheid in deze tijd van voorgekauwde best-of sets van inhalige vedetjes. Een kwarteeuw na zijn passage op T/W zou Cale er eigenlijk terug moeten staan. Dit is muziek!
8 november 2008