John Blek & The Broken Strings - Wiegje
GC De Wildeman, 16 oktober 2025
Een nobele onbekende, zo zou je John Blek kunnen omschrijven. De Ier viel nooit de bekendheid van een Luka Bloom te beurt. Nochtans beschikt hij over een discografie, die de fans van Blooms werk ook zou kunnen aanspreken.
Het lijkt onwaarschijnlijk, maar GC De Wildeman, het cultureel centrum van Herent, is geen onbekend terrein voor John Blek. Hij speelde er al eerder en alludeerde daar ook op tijdens het optreden. Deze keer had hij The Broken Strings bij zich om hem te ondersteunen. In deze samenstelling speelde hij daags voordien ook al in de Antwerpse Arenberg, maar nu was Herent dus plaats van gebeuren. De zaal zat misschien niet helemaal vol, maar was desondanks toch goed gevuld.
Gebroken snaren hebben we niet echt opgemerkt. De exemplaren, die in Herent werden gebruikt, leken ons (als leek) toch behoorlijk compleet. Wat we wel meteen doorhadden, is dat de drie stemmen mooi op elkaar afgestemd waren en dat de altviool van Filip Sommer en de cello van Moritz Brümmer de akoestische gitaar en het lichte vibrato van John Blek prachtig aanvulden en zorgden voor een vol en krachtig totaalgeluid. Dat samengaan van die stemmen kwam bijvoorbeeld in The Veil, dat vooraan in de set zat en a capella werd ingezet, heel mooi naar voren.
Blek is uiteraard geen groentje en kan al terugvallen op een mooie discografie, waarvan tijdens deze tournee met name de meest recente release 'Cheer Up' in de kijker werd gezet. Met songs als Holy Shit (met de bittere tekstlijnen “Holy Shit What have I done? / Everything means nothing / My blackened heart can't take it anymore / I'm living for the sake of dying”), Country Mile, het geweldige Easy Now en het titelnummer maakte hij daarmee een erg mooie plaat, die misschien niet echt hoog boven het maaiveld uitsteekt, maar toch, mits enig volhouden, heel erg weet te boeien. Door de arrangementen aan te passen kregen de songs ook meteen een heel andere dimensie, die zorgde voor een zekere intimiteit en emotie.
Het duurde even voor er enige interactie kwam, maar mettertijd leek de frontman meer ontspannen en werd er toelichting gegeven bij de meeste nummers. Er was het verhaal over hoe de drie elkaar leerden kennen en samen Arno's Song (Reprise) schreven en opnamen in Dresden en het nummer opdroegen aan de eigenaar van de lokale studio, waar de song werd opgenomen. Of van “grootste hit” The Body, dat Blek zowaar tot min of meer regelmatige bron van inkomsten diende, omdat het terecht was gekomen in een Spotify-playlist voor ...pilates! Het zorgde voor een glimlach bij de toch niet altijd (zie ook hoger) even vrolijke songs.
En dan was er nog de “wereldpremière” van nieuwe song 747. Dat zou de eerste single worden uit de in januari te verschijnen nieuwe plaat van Blek en kreeg hier de live doop. Verwacht daarop geen grote verrassingen. Die zijn ook niet nodig. Blek bewees verder nog met songs als Once In A While dat hij het liedjesschrijven meer dan onder de knie heeft.
In Herent werden wij geschommeld in een wiegje van akoestische instrumenten en toegedekt met een dekentje van warme stemmen. Mooier wordt het zelden.