Joey Bada$$ - Rotverwend op Thanksgiving
Botanique, Brussel, 29 november 2014
Joey Bada$$ staat aan de rand van de doorbraak. Al weken was dit optreden uitverkocht. En dat voor iemand die zijn debuutalbum nog moet uitbrengen – zelden gezien. Nogal wiedes, want wie zijn carrière op de voet volgt, weet dat we niet met een ruwe diamant te maken hebben, maar met een juweeltje. Van nature perfect geslepen om te schitteren op een podium en ver daarbuiten.
Wie zich afvraagt of het wel verstandig is op dit moment een Europese tour te beginnen terwijl zijn debuutplaat pas in januari in de schappen ligt, verwijzen we graag door naar de woorden van Joey zelf: “This is for the fans who were with us from the beginning!” Het aanwezige publiek was zijn familie. Mensen waar hij niets kon bij verkeerd doen, die hem vooruit stuwden, die hem koesterden en vooral: die in hem geloofden. Zonder zijn fans van het eerste uur stond hij niet waar hij nu staat. En dat besefte Joey maar al te goed. Het enige wat hij terug kon geven was een spetterend concert. En achteraf nam hij uitgebreid de tijd om met fans op de foto te gaan en handtekeningen uit te delen. Maar zover zijn we nog niet.
Stipt op tijd waggelde dj Statik Selektah het podium op. Op de tonen van Biggie werden zijn platen opgewarmd en maakte het publiek zich op voor een korte bundeling hiphopklassiekers. Verplichte kost tijdens een hiphop-optreden en het ideale moment om de armen en benen nog eens snel los te gooien. Niets daarvan bij een Joey Bada$$-optreden: de nog steeds maar negentienjarige knaap huppelde na twee minuten al mee het podium op om het vuur aan de lont te steken. Al snel kregen we onder meer FromdaTomb, Unorthodox en zijn vers op 1Train voor de voeten geflikkerd aan een razend snel tempo. De beeltenis van Big L verscheen meer voor onze ogen dan ons lief was, alsof we nooit het millennium ingegaan waren.
Na twintig minuten viel ons op dat onze halve liter al een tijdje leeg was. Ook de hevig gesticulerende veiligheidsman die met grote gebaren duidelijk maakte dat je geen foto’s met flits mocht nemen en niet mocht roken in de zaal viel ons meer op dan nodig. Een veeg teken. We begonnen ons af te vragen of Joey het in zich had om een volledige show van een uur te dragen. Dat was nergens voor nodig.
Net wanneer Badass uitgeteld in de touwen dreigde terecht te komen kwam er hulp van Pro Era-lid Kirk Knight. Met een eigen versie van Ante Up en Simon Says krijsten ze het publiek terug bij de les. Extortion was een dodelijke splinterbom, Bun N Cheese een uppercut. Joey Badass zelf maakte het koelbloedig af met nummers als Hardknock, Christ Conscious, Big Dusty en vooral Funky Ho’$, het met een Lord Finesse gezegende nummer over zijn horde vrouwelijke fans: “Leaving no hope for these hoes!”
Even bezorgde Kirk en Joey ons ook een pijnlijke hartkramp. Na een moment van stilte werd op de begintonen van Like Water het nodige respect getoond voor Capital Steez, de vriend en mede-Pro Era-lid, die twee jaar geleden zelfmoord pleegde. Het T-shirt met zijn afdruk werd zorgvuldig op de dj-booth gelegd; alsof ze bloemen op zijn graf plaatsten. We kregen er zowaar een krop van in de keel. Daar ging onze streetcred.
Joey en zijn vrienden maken muziek die misschien een beetje gedateerd is, maar o zo zoet smaakt. Zelfs in de “Golden age of hiphop” zou Badass hoge topen scheren. Ze zijn geen Old Era, geen New Era, maar zoals ze zichzelf noemen: Pro Era. Terwijl de merchandisetafel overspoeld werd door fans en de jonge god zelf gewillig op de foto ging, gingen wij als undergroundsnobs toch met een wrang gevoel naar buiten. Die zijn we volgend jaar kwijt!