Joe Satriani - Gevecht met de akoestiek

De Roma, Borgerhout, 28 september 2015

Nu de verbouwingen van De Roma (bijna) rond zijn, was het tijd om de kwaliteit van de renovaties te testen. Daarvoor werd niemand minder dan gitaarheld Joe Satriani naar Borgerhout gehaald. De Roma zag er schitterend uit. Over de klank zijn we dan weer minder enthousiast. 

Misschien had het met onze positie te maken (in de zijbeuk), maar dan nog is dat geen excuus. Het geluid van bas en basdrums werd er gesmoord tot een zompig moeras waarin het moeilijk zwemmen was voor de gitaren en de dartele toetsen van Mike Keneally. En vooraf zag het er zo goed uit.

Want Joe Satriani had een dijk van een plaat gemaakt en stond dan ook te popelen om het Belgische gitaarpubliek op zijn wenken te bedienen. Met flitsende game-beelden - 'Shockwave Supernova' is het game-alias van Satriani – die deden denken aan Jamie Hewletts werk voor Gorillaz, werd het concert ingeleid, waarna de gitaren de teugels overnamen.

Uiteraard was het titelnummer van de nieuwe plaat de opener; het machtige, lichtbluesy On Peregrine Wings en het jammer genoeg wat verstikte Cataclysm waren misschien wel de toppers. En die nieuwe songs bleken helemaal niet te misstaan tussen het oudere en vaak als kwalitatief hoger aangeschreven materiaal.

Maar daarnaast werd rijkelijk geciteerd uit het verleden. Satch dook diep in de catalogus om er de pareltjes uit op te vissen. Dan denken we aan de solide versie van Ice 9 of het uit topplaat 'The Extremist' afkomstige Friends, dat met misschien wat melige, maar in deze moeilijke tijden ook opbeurende foto's van vriendschap in al zijn vormen werd gelardeerd.

Met een aan Muddy Waters' schatplichtig Blues Jam werd het concert uiteindelijk na ruim twee uur afgesloten. Maar daarvoor werd er vlot overgeschakeld van rock over ballades naar metal en dus blues, waardoor eenieder wel ergens aan zijn trekken kwam; zoals Satrianifans dat nu eenmaal gewend zijn.

En aan hoogstandjes was er al evenmin een gebrek. Dan denken we aan knallers als Always With You, Always With Me, aan de gepeperde uitvoering van The Extremist of het subtiele miniatuurtje dat Butterfly was.

Uiteindelijk zou de show bestaan uit drieëntwintig songs, die aan een razend tempo werden geserveerd. Aan schwung ontbrak het in elk geval dus niet. Het was goed, maar het had excellent kunnen zijn, ware het niet dat het gevecht met de akoestiek verloren werd.