Joe Satriani - Van de vos en zijn haren

Koninklijk Circus, Brussel, 22 februari 2013

Ruim vijfentwintig jaar maakt Joe Satriani voornamelijk instrumentale muziek. In die tijd heeft hij een volkomen eigen stijl uitgewerkt. Een stijl die vaak werd geïmiteerd, maar slechts zelden ook maar benaderd. Geen wonder dat de opkomst voor zijn doortocht naar aanleiding van zijn nieuwbakken album ‘Professor Satchafunkilus And The Musterion Of Rock’ nog steeds ver boven het gemiddelde ligt. De liefhebbers van het betere gitaarwerk dragen Satriani nu eenmaal in hun hart.

De tropische temperatuur in het Koninklijk Circus maakt het de vermoeide luisteraar niet eenvoudig om de aandacht bij het voorprogramma te houden. De ogen dreigen onvermijdelijk dicht te vallen terwijl Ned Evett het publiek net zou moeten wakker houden. De muziek heeft wat weg van de bluesrockuitstapjes van Gary Moore, maar de zanger-gitarist heeft noch de nummers noch de stem om ook maar te kunnen tippen aan zijn voorbeeld.

Nee, geef ons dan maar de grootmeester zelf. Tegen een kleurrijk verlichte achtergrond wordt het concert op de tonen van I Just Wanna Rock op de sporen gezet. En Satch, zoals zijn fans hem liefkozend noemen, zet er meteen de nodige vaart achter. Overdriver steekt helemaal het vuur aan de lont en er volgen nog heel wat explosies.

Afwisseling zit er ook voldoende in de set. Met Ice 9 uit debuut ‘Surfing With The Alien’ wordt de voet nog op het gaspedaal gehouden, maar tijdens Flying In A Blue Dream kan het publiek toch even naar adem happen.

Zoals steeds heeft de over het podium huppelende frontman zich weer omringd met de nodige klasse. Stu Hamm zorgt opnieuw voor het nodige basvuurwerk (ondanks de wat overbodige want al eerder geziene solo) en ritmegitarist Galen Henson en drummer Jeff Campitelli behoren intussen tot de oudgedienden. Zelfs roadie Mike Manning wordt even in de muzikale bloemetjes gezet.

Vaak valt je mond open van verbazing als weer eens blijkt dat hij de scratches waarmee Musterion wordt ingezet uit zijn gitaar tevoorschijn tovert. Als zijn vingers over de frets van zijn gitaar fladderen, kan je niet anders dan bewonderend toekijken. Bovendien blijven nummers als het Always With Me, Always With You van een haast bovenaardse schoonheid.

Het hoeft geen betoog dat hij na een kort intermezzo de zaal weet te doen rechtveren om de toeschouwers luid Crowd Chant te doen meebrullen om dan uiteindelijk met Summer Song de kers op de taart te zetten.

Meer dan twee uur je publiek weten te boeien louter met instrumentale nummers, het is niet elk muzikant gegeven. Dan nemen wij de klassieke rockposes er graag bij. Het aantal haren op zijn hoofd is intussen drastisch teruggebracht, maar zijn streken is Satriani nog duidelijk niet verleerd. En gelukkig maar!