Joe Jackson - Zoals we hem kennen

Muziekcentrum TRIX, 20 maart 2016

In Trix sloot Joe Jackson - hij lijkt stilaan wel doorzichtig te worden - zijn tournee af; een tournee met meer dan voldoende ruimte voor nostalgie, maar evengoed voor toch wel verrassende covers en een blik op zijn nieuwste werk.

Omdat dit het laatste optreden van die tournee was, werden er voor het optreden “Thank you for the JOY”-pamfletjes uitgedeeld, die bij Ode To Joy, waarin Jacksons voorliefde voor Beethoven opdook, de lucht in gestoken werden. Het resultaat was zoals beoogd: de band was verrast, maar genoot volop; in die mate zelfs dat de frontman even een krop in de keel leek te moeten wegslikken.

Dat genieten was trouwens wederzijds. Het publiek was min of meer aangepast aan de leeftijd van de protagonist, wist de nieuwe songs dan wel te appreciëren, maar was toch vooral gekomen op zoek naar nostalgie. En het werd op de wenken bediend. Joe Jackson weet nog steeds hoe hij een show moet opbouwen en kreeg daarvoor meer dan zomaar een warm applaus.

En opbouwen was de juiste term in dit geval. Nadat hij enkele songs in zijn eentje had gespeeld – “I am tonight’s opening act” – druppelde de band geleidelijk aan binnen. Bij die eerste, solo gespeelde songs oude favorieten als (Be My) Number Two, maar ook minder voor de hand liggende keuzes als Take It Like A Man (uit ‘Volume 4’) en It’s Different for Girls naast de boogiewoogie-cover van Joni Mitchells Big Yellow Taxi.

Vanuit het titelnummer van de meest recente plaat ‘Fast Forward’ werd de groep dan aangevuld om uiteindelijk vier nummers (ook nog Is She Really Going Out With Him, Real Men en You Can’t Get What You Want (‘Till You Know What You Want)) als één geheel af te leveren. Op die nieuwe plaat lijkt Jackson trouwens terug te kijken op zowat zijn hele carrière met Kings Of The City, dat doet denken aan de ‘Night And Day’- periode, maar evengoed met pure poprocksongs als A Little Smile en de verwijzingen naar klassiek (het hoger vermelde Ode To Joy).

De oudere nummers kregen vaak een fris jasje, zoals de afsluiter van de set Steppin’ Out, die als vanuit een luie zetel werd gespeeld. Het toont aan dat de man het vuur nog steeds voelt branden; iets wat misschien nog meer onderstreept werd door de merkwaardige, maar vurige cover van Televisons See No Evil en de pittige versie van zijn eigen One More Time.

Met ballade A Slow Song verdween de band weer - net zoals ze waren opgekomen - geleidelijk van het podium, waarmee de cirkel helemaal rond was. Dit was een nostalgische trip, maar zonder het heden uit het oog te verliezen; een Joe Jackson zoals wij hem veertig jaar geleden hebben leren kennen dus.