Joe Jackson - Muzikanten op leeftijd

Koningin Elisabethzaal, Antwerpen, 8 november 2008

Wel eens gehoord van Howie Day? Waarschijnlijk niet. Het is één van de nobele onbekenden die als voorprogramma voor grootheden mochten opdraven. In dit specifieke geval speelde hij solo met gitaar en sampler Vorst-Nationaal plat als opwarmer voor Tori Amos. Maar doorbreken zal hij voorlopig niet. Of Sonya Kitchell, het voorprogramma van Joe Jackson –mocht u zich afvragen waar dit in godsnaam naartoe gaat– hetzelfde lot beschoren is, zal de toekomst uitwijzen. Wel staat vast dat ze een aardig potje kan zingen. Bijgestaan door een gitarist en een occasionele op band opgenomen trompet werkt zij zich door een set die soms uitbundig, dan weer beklijvend is.

Haar stem doet soms denken aan Rickie Lee Jones, haar intonatie aan Janis Joplin. Die stem doorloopt voor haar songs het hele timbre van vrij laag naar bijzonder hoog en af en toe doet Kitchell haar stem overslaan. Dat haar liedjes over emoties gaan, mag geen wonder heten. Het schitterende Can’t Get You Out Of My Mind ademt lust, sex en pijn. Dat ze in Parijs de dag voordien het nachtje door heeft gedaan, is geen bezwaar. Ze brengt haar nummers met een doorleefdheid die de doordeweekse kunstenaar doet kwijlen. Dit is er ongetwijfeld eentje om in het oog te houden.

Het publiek mag dan al onder de indruk zijn van dit voorprogramma, het is toch vooral Joe Jackson die de toeschouwers doet schuifelen in hun pluchen zetels. Hij neemt ons mee doorheen zijn uitgebreide carrière, waarbij hij behoorlijk wat aandacht besteedt aan zijn volgend jaar te verschijnen nieuwe album. Of hij zich daarbij instrumentaal ook beperkt tot piano, bas (een schitterende Graham Maby) en drums (een prima Dave Houghton), is niet echt duidelijk, maar zijn nieuwe liedjes zijn interessant genoeg om de man te blijven volgen.

Beginnen doet hij met twee nummers uit ‘Night And Day’. Steppin’ Out krijgt een sobere versie, waarbij meester-pianist Jackson veelvuldig van de geijkte paden afwijkt, wat het nummer brio en panache geeft. Voor On Your Radio wordt dan weer meer tussen de lijntjes gekleurd.

Na een vijftal nummers brengt de Brit enkele nummers alleen op piano. Naast It’s Different For Girls valt daarbij vooral een nieuw nummer op: Solo, dat hij brengt in zijn gekende, verbeten stijl, doorspekt met het nodige cynisme. In tegenstelling tot die andere pianist Ben Folds –die zijn piano bespeelt als was het een rockgitaar- behandelt Jackson zijn piano met meer liefde, benadert hij zijn muziek meer op een klassieke manier.

Ook opvallend is de versie die hij You Can’t Get What You Want meegeeft. Aanvankelijk zijn het bas en drums die het voortouw nemen. Pas naar het einde toe valt de piano in. Hieruit blijkt dat deze nummers krachtig zijn en in welke versie dan ook indruk maken.

Niet enkel eigen nummers komen aan bod in de gevarieerde set die Jackson ten berde geeft. Ook brengt hij een eerbetoon aan enkele van zijn idolen. Ian Dury’s Inbetweenies krijgt een lekker funky jasje en ook Frank Zappa komt met Dirty Love als één van de bisnummers aan bod.

Uiteraard mag Is She Really Going Out With Him niet ontbreken en als vanzelfsprekend wordt dat luidkeels meegezongen. Maar je huid trekt pas echt samen tot kippenvel voor afsluiter Slow Song dat nog nazindert wanneer het podium leeg is en het publiek al richting uitgang schuifelt.

 

Muzikanten op leeftijd? Van ons mag het. Zolang ze de passie nog doen oplaaien en emoties kunnen overbrengen is er ook voor hen nog plaats aan het popfirmament.