Joan Baez - Fare Thee Well!
Bozar, 21 mei 2018
We namen in de BOZAR afscheid van een legende. Een legende die zestig jaar lang vocht voor een betere wereld om vervolgens tot haar grote ergernis Donald Trump president van Amerika te zien worden. En toch heeft Joan Baez nog geen greintje kracht verloren en klinkt die ene boodschap na al die jaren nog altijd even sterk. “They may say we are dreamers / but we’re not the only ones / I hope someday they will join us / And the world will be as one”.
De Amerikaanse zangeres nam ons naar goede gewoonte mee op een aangename trip doorheen de rijke geschiedenis van folkmuziek en protestzang; te beginnen met het prachtige There But For Fortune: een humanitaire denkoefening, even eenvoudig als geniaal.
De zevenenzeventigjarige Joan Baez heeft niet meer dezelfde stem als veertig jaar geleden. Vooral de hoge noten zijn met de jaren wat afgezwakt. En toch klink haar unieke stemgeluid nog steeds bovengemiddeld rijk en aangrijpend. Bewijs hiervan is haar fantastische laatste plaat. We kregen het titelnummer Whistle Down The Wind te horen, een prachtige herinterpretatie van de song die Tom Waits schreef als eerbetoon aan Tom Jans.
Haast nog mooier klonk de door Zoe Mulford geschreven ode aan president Obama, The President Sang Amazing Grace. Het nummer brengt het verhaal van de racistische man die in 2015 een bloedbad aanrichtte in de kerk in Charleston en het hierop volgende onvergetelijke bezoek van president Obama, die tijdens de rouwplechtigheid de hymne Amazing Grace inzette. “No words could say what must be said for all the living and the dead / So on that day and in that place the President sang Amazing Grace”.
Zoals verwacht kwam ook Bob Dylan, met wie Joan Baez ooit een zeer hechte relatie had, meermaals aan bod. Met Farewell Angelina, Seven Curses en It's All Over Now, Baby Blue bracht de zangeres drie Dylan-covers. Vooral dat laatste nummer leed tot onze grote spijt van de gehele set het meeste onder de verzwakte stemcapaciteiten van Joan Baez en kwam niet meer in de buurt van de sublieme versie die Baez vele decennia geleden op plaat zette. Gelukkig is ons respect voor al wat deze dame na al die jaren nog brengt, veel te groot om hier nog maar het minste verwijt aan te koppelen.
Indirect kwam Dylan zelfs een vierde keer aan bod. Met name tijdens het prachtige Diamonds And Rust, met voorsprong het beste nummer dat Joan Baez ooit schreef. Van dit nummer is ondertussen al een tijdje geweten dat de man, die haar jaren geleden opbelde en de inspiratie vormde voor dit nummer, niemand minder dan Bob Dylan zelf was. De zangeres moest even tellen alvorens ze “Ten years ago, I bought you some cufflinks” in “Fifty years ago” veranderde.
Naar het einde van de set zocht Joan Baez steeds meer boodschappen van hoop en samenzang op. De reguliere set eindigde in het Spaans met het vrolijk swingende Gracias A La Vida en in een driedelige bisronde mochten we nog meezingen met klassiekers als Imagine, Le Temps Des Cerises en The Boxer. “I am leaving, but the fighter still remains”. Fare thee well, Joan Baez. En bedankt voor zestig jaar wondermooie muziek.