Joan Baez - Mooi, maar met barstjes

Koninklijk Circus, Brussel, 17 september 2014

Iets voorbij acht uur wandelde ze zwierig de scène op van een flink volgelopen Koninklijk Circus, de gitaar om de schouders, de passionara van de mensenrechten, de queen of folk, het zingende geweten van de wereld. Joan Baez maakte meteen duidelijk dat engagement en overtuiging nog steeds haar drijfveren zijn. Ze opende met het prachtig gebrachte God Is God van Steve Earle.

Meer dan vijftig jaar reist ze met haar gitaar de wereld rond om haar boodschap uit te zingen. Talloos zijn haar concerten, even talloos de songs die ze gezongen heeft. Haar steeds terugkerende voorkeur voor het materiaal van Dylan, dat ze natuurlijk destijds deels zelf heeft weten ontstaan is daarbij een leidraad.

In Brussel pikte ze er eerst Daddy, You’ve Been On My Mind uit, misschien ooit wel voor haar geschreven. Dan ging ze verder met de traditional Lily Of The West en - intussen was haar twee koppige begeleidingsband ook al verschenen - hoefde ze enkel maar It’s All Over Now, Baby Blue als titel uit te spreken en het applaus van het dankbare publiek golfde al naar het podium.

La Baez, die altijd al een boontje gehad heeft voor het Spaanstalige repertoire, vertelde dat ze nog niet zo lang terug was van een Zuidamerikaanse tournee en dus konden er wel twee Spaanse nummers af: Mi Verguenza Personal, gebaseerd op een tekst van Tomàs Borge, een Sandinistische minister die op de steun van Joannie kon rekenen, en het droevige liefdesverhaal van La Llorona.

Daarna volgden er klassiekers als Farewell Angelina, Swing Low, Sweet Chariot, een heel mooie versie van Joe Hill met een hemels accordeonarrangement en een traag House Of The Rising Sun. Tussendoor passeerde ook nog de knappe ballad Just The Way You Are (niks te maken met de Billy Joel-song) als duet met haar vroegere roadie en deed ze een poging om ook de Franstaligen in het publiek een revolutionair hart onder de riem te steken. Begeleid op piano zong ze Le Temps Des Cerises van het blad, maar echt goed kwam dat er niet uit. Baez weet het aan de slecht gekopieerde tekst, maar wij wisten wel beter.

Joan Baez is een legende, een grande dame die ons respect meer dan verdient maar ook zij verliest het gevecht met de tijd. De galmende stem, die klonk als een klok, is verdwenen, alles ligt enkele octaven lager, er wordt niet meer uitgehaald en hier en daar kraakt het en worden barstjes hoorbaar. Dat craquelé stoorde niet maar echte draagkracht ontbrak toch. Na ruim een uur nam ze verrassend snel afscheid met een alsnog kippenvel bezorgende uitvoering van Diamonds And Rust.

Baez bedankte het publiek voor “A wonderful evening” en begon aan een uitgebreide bisronde. Le Déserteur, het favoriete nummer van haar vriendin Madame Mitterrand, kwam als eerste aan de beurt. Bij Imagine mocht er meegezongen worden. En een daverende trilogie uit de sixties - Here’s To You, The Night They Drove Old Dixie Down en Gracias A La Vida sloot de serie af.

Een nostalgisch concert van een icoon uit de sixties, gemeend gebracht maar niet onvergetelijk, daarmee kan de avond mooi worden s