Joan as Police Woman - Passie op Pasen
Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008
"Did anyone spent time with their family today?", vraagt de spontane Joan Wasser of Joan As Policewoman zich bij aanvang van het vijfde nummer Feed The Light af. Een overtuigende "Yes!" weergalmt uit de zaal, waarop de New Yorkse zangeres ironisch met de woorden "Was it nice?" verdergaat. Het mag dan wel Pasen zijn, voor veel toeschouwers is dit geen reden om een avondje in de Brusselse Ancienne Belgique over te slaan. Zeker niet als Joan As Policewoman komt.
Nochtans lijkt het er even op dat de grote massa fans thuisgebleven is wanneer de special guest Josephine Foster de zaal betreedt. Gewaad in een lang zwart kleed brengt de Amerikaanse folkzangeres klassieke liederen, begeleid door elektrische gitaar. Dit blijkt een vreemde combinatie, want Josephine’s hoge, engelachtige stem zou beter passen bij harp of piano dan bij elektrische gitaar. Fosters songs voelen aan als het ontwaken in een tropisch regenwoud en even later lijkt haar geschal op een sekte waar massaal aan geestenuitdrijving gedaan wordt.
Joan Wasser is een grappige dame. Tussen de songs schaterlacht ze, hijgt ze en betovert ze het publiek met haar gerichte, soms sarcastische opmerkingen over American Airlines en de Amerikaanse regering. Eenmaal plaatsgenomen achter de piano toont Joan een donker ei. "I guess that’s more gothic than Eastern!" De toon voor een ingetogen, warm, maar bij momenten ritmisch, hilarisch en passioneel concert is onmiddellijk gezet.
Tijdens de eerste vier nummers To Be Lonely, Flushed Chest, The Ride en Save Me blijft de excentrieke zangeres achter de piano zitten, vanaf Feed The Light neemt ze zelf de gitaar ter hand. Joan As Policewoman maakt snel duidelijk dat dit het eerste concert van hun nieuwe tour is en aan de gelaatsuitdrukking van de entourage te zien hebben de muzikanten er duidelijk zin in. In vergelijking met voorgaande solo-optredens heeft Joan Wasser haar drummer Ben Perowsky en bassiste Rainy Orteca meegebracht, wat voor meer samenhang tussen de nummers zorgt.
Het hoogtepunt van de avond is de song Are You Not Furious waarin Joan gemeend haar gal spuugt op de Amerikaanse regering. Het publiek klapt ritmisch mee in de handen en hoe verder de song evolueert, hoe krachtiger de drummer erop los timmert. "This was like a Ben’s 'n' Roses-cover", grapt Joan op het einde waarmee ze met een brede glimlach verwijst naar de hardrockband Guns 'n' Roses. Andere climaxen zijn het gemoedelijke Eternal Flame, het krachtige Christobel en het rustige, maar wonderschone We Don’t Own It, opgedragen aan de overleden singer-songwriter Elliott Smith.
In I Defy gaat het even de mist in. Op haar debuutcd 'Real Life' zingt Joan samen met Antony dit prachtig, met jazzinvloeden beladen soulnummer. Hier moet ze het zonder haar strijdmakker en androgyne zanger Antony stellen. De zanglijnen in I Defy worden vanavond opgevuld door de drummer en de bassiste, wat de sfeer van de song niet ten goede komt.
Joan Wasser is een grappige dame. Tussen de songs schaterlacht ze, hijgt ze en betovert ze het publiek met haar gerichte, soms sarcastische opmerkingen over American Airlines en de Amerikaanse regering. Eenmaal plaatsgenomen achter de piano toont Joan een donker ei. "I guess that’s more gothic than Eastern!" De toon voor een ingetogen, warm, maar bij momenten ritmisch, hilarisch en passioneel concert is onmiddellijk gezet.
Tijdens de eerste vier nummers To Be Lonely, Flushed Chest, The Ride en Save Me blijft de excentrieke zangeres achter de piano zitten, vanaf Feed The Light neemt ze zelf de gitaar ter hand. Joan As Policewoman maakt snel duidelijk dat dit het eerste concert van hun nieuwe tour is en aan de gelaatsuitdrukking van de entourage te zien hebben de muzikanten er duidelijk zin in. In vergelijking met voorgaande solo-optredens heeft Joan Wasser haar drummer Ben Perowsky en bassiste Rainy Orteca meegebracht, wat voor meer samenhang tussen de nummers zorgt.
Het hoogtepunt van de avond is de song Are You Not Furious waarin Joan gemeend haar gal spuugt op de Amerikaanse regering. Het publiek klapt ritmisch mee in de handen en hoe verder de song evolueert, hoe krachtiger de drummer erop los timmert. "This was like a Ben’s 'n' Roses-cover", grapt Joan op het einde waarmee ze met een brede glimlach verwijst naar de hardrockband Guns 'n' Roses. Andere climaxen zijn het gemoedelijke Eternal Flame, het krachtige Christobel en het rustige, maar wonderschone We Don’t Own It, opgedragen aan de overleden singer-songwriter Elliott Smith.
In I Defy gaat het even de mist in. Op haar debuutcd 'Real Life' zingt Joan samen met Antony dit prachtig, met jazzinvloeden beladen soulnummer. Hier moet ze het zonder haar strijdmakker en androgyne zanger Antony stellen. De zanglijnen in I Defy worden vanavond opgevuld door de drummer en de bassiste, wat de sfeer van de song niet ten goede komt.
Het concert gaat in een rotvaart aan ons voorbij en voor we het beseffen, nemen Joan en haar bandleden afscheid van ons. Het daverend applaus lokt Joan As Policewoman tot tweemaal terug op het podium voor de bisnummers Happiness Is A Violator en To Survive. We hebben alvast genoten van een gevarieerd concert van een dame die lang niet meer hoeft te bewijzen dat ze geen ééndagsvlieg is.
8 november 2008