Joan As Police Woman + M. Ward - Strippen!

Trix, Borgerhout (Antwerpen), 15 februari 2009

Met M.Ward en Joan as Police Woman op de affiche wist Trix een double bill te strikken om duimen en vingers bij af te likken. Het concert van Joan in de Botanique was al een tijdje uitverkocht, met een stormloop naar de Antwerpse club tot gevolg. Maar laten we M.Ward vooral niet vergeten. Het optreden in Trix is zijn enige tussenstop in België tijdens de Europese ‘Post-War’ tour. Een niet te missen kans dus.

Er was enige verwarring ontstaan over wie nu al dan niet met band zou spelen. Toen M.Ward alleen het podium betrad was dit voor velen een opluchting. Volgens de geruchtenmolen klinkt hij dan op zijn best.

Hij tourt dan wel naar aanleiding van zijn nieuwste ‘Post-War’, maar wie een inspiratieloze set  met enkel nieuwe nummers verwachtte, zat er mooi naast. Een uitgebalanceerde mengelmoes van  nieuw en ouder werk zorgen voor voldoende afwisseling. Een instrumentale opener zorgt voor enige verwarring in de zaal, “Hij gaat toch niet de hele set instrumentaal spelen” vrezen enkele angsthazen. Geduld is echter een schone deugd, want kort daarna zet hij Requiem in.

Fuel For Fire begint Matt met een stukje mondharmonica, waarin probleemloos het melodietje van Tura-klassieker Eenzaam Zonder Jou te herkennen valt (Opgelet, Matt, Belgen hebben al voor minder een rechtszaak aangespannen). Om daarna afwisselend meer up-tempo nummers als Right in the Head en rustigere nummers als Undertaker te spelen. Zeker het vermelden waard is de cover van Story Of An Artist, van het miskende genie Daniel Johnston. Bissen doet hij met het aanstekelijke Sad Sad Song.

Met zijn unieke, warme stem en onverstaanbare bindteksten is Matt Ward een bijzonder figuur, die niet al teveel tierlantijntjes nodig heeft. De intimiteit werd helaas soms verstoord door vervelende babbelaars die zonodig het hele publiek op de hoogte moeten houden over de buurman in het ziekenhuis of de nieuwste televisieprogramma's. het blijft onbegrijpelijk waarom zulke mensen naar een concert komen.

Met dit fenomeen heeft Joan “As Police Woman” Wasser gelukkig niet te kampen. Als sardientjes in een blik wurmt het talrijk opgekomen publiek zich tot bij het podium. Als Joan de eerste twee nummers zonder begeleiding van een band op de piano brengt, kan je een speld horen vallen. Daarna kan ze op de hulp van een drummer en een bassiste rekenen.

We weten niet of het door de kledij van Joan, de warme muziek of door de spots komt, maar al snel geraken de gemoederen oververhit. Spelden blijken niet de enige voorwerpen die vanavond de grond raken. Nadat een bezoeker is flauwgevallen en anderen klagen over de slechte zichtbaarheid wordt ons verzocht te gaan zitten. Het podium van Trix is inderdaad nogal aan de lage kant, waardoor je achteraan enkel als NBA All Star het concert zonder problemen kan volgen.

Uit haar eerste album speelt Joan onder andere The Ride, Save Me en Feed The Light. Toch blijkt dat ze tijdens het touren al meermaals in haar pen is gekropen, want we krijgen ook een handvol nieuwe nummers te horen. Are You Not Furious, een nieuw nummer dat al enkele optredens lang meegaat, ontbreekt ook deze keer niet. Nog meer politiek correct anti-Bush geweld vinden we in Happiness Is A Violator, een nummer dat we onder de noemer “rock” kunnen catalogiseren, een genre dat haar ons inziens niet al te best af gaat.

Met haar excentrieke bindteksten doet Wasser een poging om ons te entertainen. Zo probeert ze ons te verbluffen met haar kennis over de 0110-concerten en moedigt ze ons aan onze buurman/vrouw eens goed binnen te doen bij Anyone. Dit wordt haar echter niet altijd in dank afgenomen. “Just sing!”, roepen enkele ongeduldige onverlaten. Ongelijk kunnen we hen niet geven.  Zelf lijkt ze ook een tikkeltje moe en de spontaniteit die we zagen aan het Rivierenhof is ver zoek. Dit lijkt de fans echter niet te storen. “We want more!” en dat krijgen we ook, in de vorm van een Bowie-cover (Sweet Thing) en een titelloos nieuw nummer.

Na het concert vragen we ons toch af in hoeverre Joan die extra begeleiding nodig heeft. Alleen op de piano klinken haar nummers zo fragiel en eerlijk. Met de band erbij krijgen ze echter een jazzy cachet.  Enkel bij Christobel en Are You Not Furious biedt de band een meerwaarde. Over smaken valt niet te twisten, maar wij houden wel van een portie getormenteerde-vrouw-aan-de-piano. Strippen, die act.