Jimmy Eat World - Prachtige nostalgie

Ancienne Belgique, Brussel, 7 november 2010

Jimmy Eat World draait al vele jaren mee in de alternatieve rockscene. De tournee met hun nieuwste plaat 'Invented' brengt hen na meer dan twee jaar weer op Belgische bodem. Dit verblijdde niet alleen ons, maar ook vele fans voor wie Jimmy Eat World meer is dan alleen maar een leuke vorm van jeugdsentiment.

Supportact Minus The Bear heeft in onze contreien nog niet bijzonder veel naamsbekendheid, maar met hun set in de Brusselse Ancienne Belgique wisten ze zich alvast goed te bewijzen. Het viertal uit Seattle schotelde het publiek een dansbare mix van groovy gitaren en frisse synthesizers voor. Vooral My Time en Pachuca Sunrise waren twee nummers die toch enige vorm van beweging in de vrijwel doodse zaal wisten te brengen.

Jimmy Eat World wond er op zijn beurt geen doekjes om en trapte af met een stomend Bleed American, dat meteen de keet in rep en roer zette. Hiermee was de toon gezet voor de rest van de avond: de setlist teerde vooral op ouder werk uit 'Futures' en 'Bleed American', gecombineerd met een flinke scheut nieuwe songs uit het recente 'Invented'.

De nostalgische twintigers en dertigers die in grote getale aanwezig waren, werden gedurende anderhalf uur teruggekatapulteerd naar hun jeugd. Met Your New Aesthetic, Blister en To Me This Is Heaven ging Jimmy Eat World samen met zijn fans enkele jaren terug in de tijd. Het oude werk werd met veel enthousiasme onthaald, maar ook nieuwe songs als Movielike, My Best Theory en Coffee And Cigarets kregen een warme ontvangst.

Zoals het echte Amerikanen betaamt, zijn de vier mannen van Jimmy Eat World echte crowd pleasers. Het publiek werd overladen met complimentjes en hier en daar was er tijd voor een grapje en een vlotte babbel. Op een bepaald moment werd Dizzy zelfs stopgezet omdat twee heethoofden in het publiek met elkaar in de clinch vlogen. "Go to a happy place!", was frontman Jim Adkins' advies en alsof er niets gebeurd was, werd het nummer opnieuw ingezet.

De moment suprème kwam er echter pas toen de band weer op het podium verscheen voor een relatief uitgebreide toegift. De haast epische song 23 bezorgde ons met zijn meeslepende solo's de gehele acht minuten lang kippenvel. Maar het moment van bezinning werd meteen omgezet in een laatste, energieke stuiptrekking: met topklassiekers The Middle en Sweetness werd een avond vol nostalgie succesvol afgesloten.