Jimmy Eat World - We eat Jimmy

Ancienne Belgique, Brussel, 8 november 2008

Na Groezrock stonden de mannen van Jimmy Eat World eindelijk in de beste concertzaal van ons land: de Ancienne Belgique. Ze kwamen, gaven van jetje en lieten ons genieten. Hun nieuwe album ‘Chasing The Light’ was de reden van hun bezoek, maar dat nam niet weg dat voorgaande albums ‘Clarity’, ‘Bleed American’ en ‘Futures’ grotendeels opnieuw werden opgerakeld. Het energiepijl van de avond was hoog, maar een spetterende liveband is Jimmy Eat World niet. Laten we het erop houden dat we ons sindsdien ook iets visueels kunnen voorstellen bij de klank, die trouwens opmerkelijk goed zat.

Jimmy Eat World - We eat Jimmy



Het Australische Sparkadia mocht de Amerikanen van Jimmy Eat World een maand vergezellen op hun trip doorheen Europa en dus waren ze ook in Brussel van de partij. De Jimmy Eat World-optredens die na de passage in de AB volgden, serveerden onze eigen nationale trots Styrofoam in het voorprogramma. Van ons mochten de rollen best omgekeerd zijn, want overtuigen kon Sparkadia niet. De nummers waren niet sterk genoeg en vaak iets te onzeker om nieuwe fans te kweken.


Maar geen nood, want de vier jeugdhelden van Jimmy Eat World kwamen op en hadden slechts één zin nodig om de zaal mee te krijgen: “If you’re listening! Ooh-ooh-oh!”. Sweetness werd al vlug bovengehaald, wat het publiek meteen een aangenaam thuisgevoel gaf, al was het geen slecht idee geweest om de toeschouwers even op hun honger te laten zitten. Toch werden ook de nieuwe nummers goed ontvangen. ‘Chasing The Light’ sluit dan ook het meest aan bij het vorige album ‘Futures’, wat u al dan niet een goede zaak kan vinden.

Jimmy Eat World bracht een mooie mix uit hun hele muziekrepertoire. Vooral tijdens de bisnummers durfde de groep zich eens van een andere kant te tonen. Ze speelden nummers als If You Don’t, Don’t akoestisch, maar sloten uiteraard af met het nummer waar het publiek een hele avond zenuwachtig op stond te wachten: The Middle.

Er was trouwens een groot leeftijdsverschil op te merken in het publiek. Jonge koppeltjes waagden zich tijdens een nummer als Pain aan een pogo, terwijl oudere toeschouwers uit nostalgie hun jeugdidool nog eens aan het werk wilden zien.

Naar goede gewoonte hield zanger Jim Adkins niet zo van interactie met het publiek, al deed hij wel z’n best. Wij waren blij met de hemelse melodieën die deze man ook live uit zijn borstkas liet vloeien. De nummers werden dan ook op een hoog niveau gebracht. Toch was het vruchteloos wachten op een uitschietertje of een overrompelende solo hier en daar. Al bij al goed voor een acht op tien.
8 november 2008
Loran Pieck