Jim White - Fun Jim
De Roma, 8 juni 2022
U kan ons op ons woord geloven dat u niet vaak meer de kans zal krijgen om Jim White nog live aan het werk te zien. Touren is sowieso niet zijn favoriete bezigheid en de leeftijd helpt evenmin mee. Reden te meer dat we toch De Roma opzochten voor de show, die min of meer werd opgebouwd rond het nog kakelverse album 'Misfits Jubilee'.
En of we blij waren dat we dat uiteindelijk deden. Want hij omschreef zichzelf – uiteraard met het nodige sarcasme – deze keer als “Fun Jim” (in tegenstelling tot “Depressed Jim”). En ergens zat daar ook wel iets van waarheid in. Of dat nu lag aan het feit dat hij met zijn twee – intussen min of meer vaste – kompanen een nieuwe plaat had opgenomen dan wel gewoon aan zijn gemoedstoestand (of een combinatie van de twee?), laten we nog in het midden. Maar het staat wel vast dat die nieuwe songs opvallen meer up dan down klinken, zelfs al geldt dat zeker niet altijd voor de inhoud ervan.
Mooi op een rijtje opgesteld pakte het trio – met Geert Hellings op gitaar en Nicolas Rombouts op bas – de toeschouwers meteen koud met Take Me Away, gevolgd door een pittig The Divided States Of America, waarbij weinig verbeelding nodig was om de inhoud ervan te raden. Hellings leverde de solo's, al schuifelend en voetenstampend vanop zijn stoel, terwijl Rombouts zich als steeds meer ingetogen, maar met veel toewijding van zijn taak kweet, tijdens het instrumentale The Hop Song het vertrouwde instrument inruilend voor enige percussie. Opgemerkte gaste was ook nog Laura Huysmans, die tezijnertijd (en met Static On The Radio als onverzettelijk hoogtepunt) vocale bijstand leverde.
Wie White al eens aan het werk zag, weet dat hij/zij kan rekenen op de uitmuntende vertelkunsten van de man, die maar wat graag in de soms donkere ziel laat zien, maar tegelijk ook de meest grappige verhalen (over optreden in een zaal die een woning bleek te zijn of over de sceptische leraar aan het Amsterdamse muziekconservatorium) kan opdissen alsof je ze zelf beleeft. Opvallend was daarbij dat hij zichzelf meerdere malen als positief ingesteld omschreef, iets dat we niet echt van hem gewend zijn.
En daarnaast waren er nog de nummers, waarbij hij het publiek aanzette tot dansen. Of de singalongsong If Jesus Drove A Motorhome, waarvan de humor zo afdruipt en die welwillend werd meegebruld (zelfs in het Nederlands: “Mobilhome, mobilhome”). Afsluiten werd er zelfs gedaan met een cover. Niet toevallig eentje van de hand van David Byrne. Once In A Lifetime kreeg een bijzonder originele versie mee, die met plezier werd opgezogen door de dankbare aanwezigen.
Uiteindelijk was er nog ruimte voor drie solo nummers (Rombouts diende de kinderen in bed te stoppen), waarvan wij alvast de laatste, Chase The Dark Away, (opnieuw eerder donker van toon, maar zo intens schoon) niet licht zullen vergeten.
Het hemd, dat hij droeg tijdens de show, werd achteraf traditioneel verkocht voor Artsen Zonder Grenzen en hij nam zelf nog de tijd om een praatje te slaan met fans aan de merchandisestand. Ook dat was toch een beetje fun.
