Jerry Lee Lewis - Reasonable amount of shakin' going on

Vorst Nationaal, Brussel, 10 januari 2009

Er is een verschil tussen een muzikant en een artiest. Een muzikant speelt muziek, een artiest mààkt muziek. Voor het kritische oor was het dan ook erg duidelijk: Boogie Boy is een muzikant, Jerry Lee Lewis is een artiest. Het gros van het publiek was echter niet gekomen om te tobben, maar om een feestje te bouwen. En daar had Jerry Lee blijkbaar ook wel zin in.

Jerry Lee Lewis zit al op tram zeven en houdt het spelen maar een uurtje meer vol. Net als bij zijn vorige passage in Vorst werd er dus voor het nodige vulsel gezorgd. Niemand minder dan Boogie Boy was publieksopwarmer. Hij dacht dat hij headliner was op de pensenkermis van Zwevezele, maar zijn enthousiasme botste in eerste instantie op een magere interesse uit de zich stilaan vullende zaal. Na enige volksmennerij kwam er toch beweging in.

Bobby Solo! Bobby Solo... BOBBY SOLO!!! Bobby Solo. Bobby... Solo! Bobby Solo! Als u halfweg het optreden nog niet wist hoe die halve Elvis rechts van Boogie Boy heette, was u ingedommeld. Wij hadden alleszins erg veel last om onze ogen open te houden, al verbaasde het ons wel hoe dit setje sessiemuzikanten er in slaagde elk sprankeltje spontaniteit, gevoel en opwinding in de songs dood te knijpen en te vervangen door platvloerse show. Opgeklopte ledigheid. Showbizz in Vlaanderen.

Nee, dan liever het bandje van Jerry Lee Lewis. 's Mans trouwe begeleiders zetten met hun vieren een groove neer om u tegen te zeggen. Bij wijze van opwarming mocht elke muzikant een nummertje zingen, en hun pretentieloze rock-'n-roll was hoogst amusant. Maar het was uiteraard wachten op de grootmeester, die na een kwartiertje dan toch het podium op schuifelde. Met Move On Down The Line barstte er direct een feestje los.

Met Hank Williams' You Win Again mocht het wat rustiger, en tijdens Trouble In Mind wiegden de muzikanten zachtjes heen en weer als de populieren langs de bolle akkers van het Waasland. Verder geen tijd voor dergelijke overpeinzingen, want Lewis gooide zich verder vooral op de uptempo boogiewoogie. Weer niets uit 'Last Man Standing', wel klassiekers als CC Rider, Roll Over Beethoven, Before The Night Is Over, en uiteraard de onvermijdelijke Great Balls of Fire en Whole Lotta Shakin' Goin' On. Ze richtten zich direct tot ons bekken en onze voeten.

Echte rock-'n-roll heeft niks met het verstand te maken. Echte rock-'n-roll schakelt het brein uit. Verwacht dus geen kritische bedenkingen over slordigheden links en rechts, gezeur over Jerry Lee's korte optreden, of bedenkingen bij de akoestiek van Galmhol Nationaal. Het verstand mocht een uurtje met vakantie. Jerry Lee Lewis is nog steeds rock-'n-roll.