Jerry Lee Lewis - Een uurtje Nashville in Brussel
Vorst Nationaal, Brussel, 8 november 2008
Jerry Lee Lewis, de Last Man Standing van het "million dollar quartet" en één van de weinige nog levende pioniers van de rock-'n-roll, vereerde Vorst Nationaal nog eens met een bezoek. Op zijn piano springen doet hij niet meer, maar het spelen is hij niet verleerd.
Met zijn meer dan zeventig lentes mag het een wonder heten dat Lewis nog steeds de fut vindt voor een tournee. Zijn recentste plaat, 'Last Man Standing', en de zeer sterke single Rock 'n Roll (een Led Zep-cover!) lieten vermoeden dat de man nog niet veel heeft ingeboet aan aanstekelijkheid, en Vorst Nationaal zat dan ook goed vol met een allegaartje van nostalgici, cowboys en punkers. Lewis spreekt blijkbaar dik vijftig jaar na zijn doorbraak nog een breed publiek aan.
Na een onaangekondigd voorprogramma dat het publiek wat moest opwarmen met een zeer goeie set bluesy funk of funky blues, kwamen Lewis' muzikanten zonder veel kapsones stemmen en soundchecken, om dan nog een nummertje of drie te spelen als opwarming.
Daarna betrad eindelijk the Killer het podium, charmant lachend, duidelijk tevreden met het warme onthaal van een enthousiast publiek. Men wordt toch even stil als men bedenkt dat deze man rechtstreeks of onrechtstreeks een inspiratie is geweest voor quasi elke artiest die een béétje rock en/of roll speelt.
Veel rock-'n-roll viel er echter niet te horen, Lewis bracht een vrij gezapige set country-deuntjes, onder meer van Hank Williams, maar wij moesten soms zelfs denken aan Jim Reeves en andere cowboys-op-siroop. Zeer goed gebracht, daar niet van, maar niet bepaald opwindend. Lewis liet wel horen en zien dat hij nog goed bij stem is, en dat hij de piano nog goed meester is.
Ergens halfweg kwam de Lewis Boogie op de proppen, een klassieker, maar daarna groef Lewis weer in z'n country-repertoire. Na elk nummer leek hij met de eerste gitarist te overleggen wat ze nu weer gingen spelen. Hij leek er wel schik in te hebben.
Uit de zaal werd af en toe om Rock 'n Roll geroepen, maar uit de nieuwe plaat kregen we niks te horen. Jammer.
Na een rustig kabbelend maar zeker niet vervelend uurtje country, plots: "You shake my nerves and you rattle my brain!" pa-da-pa-dam! Yes! Great Balls of Fire! En dan: Whole Lot of Shakin'! Wooohooow! Enthousiaste reacties uit de zaal, Lewis liet zien dat die piano nog altijd te luisteren had naar Zijn wil, en maakte er bij momenten een echte demonstratie van.
Het smaakte naar zoveel meer, maar helaas wuifde Jerry Lee na deze twee nummers de zaal goodbye, en een staande ovatie ten spijt ging het zaallicht aan nog vóór Lewis het podiumtrapje richting backstage afgeraakt was (die leeftijd weet je wel), en bleven wij wat met een dubbel gevoel achter. Een aangenaam optreden, maar die fenomenale swing waarmee hij zijn oude hits bracht, lieten vermoeden dat Lewis - als hij er zin in heeft - nog véél beter kan. En was hij nu maar niet vergeten dat hij eigenlijk zijn nieuwe plaat kwam voorstellen... Maar soit, met de ogen dicht zijn wij toch een uurtje in Nashville geweest, zonder jetlag. Dat Jerry Lee Lewis nog vele jaren onder ons moge zijn.