Jerry Harrison & Adrian Belew - Uit die zeteltjes
Koninklijk Circus, 1 juni 2025
Nee, geen Talking Heads-reünie! Dat scenario lijkt definitief van tafel geveegd. Maar met Jerry Harrison en Adrian Belew stonden er wel twee sleutelfiguren op het podium, allebei nadrukkelijk aanwezig bij wat een bijzonder invloedrijke plaat is geworden.
De keren dat een concert op het aangegeven uur begint, zijn op een paar handen te tellen. Maar in het Koninklijk Circus was het van dat. Voorprogramma Cool Cool Cool was om stipt acht uur gestart met het publiek warm te maken voor wat er volgen zou met een mengeling van funk en r&b. Hoewel er hier en daar achterwerken leken mee te schuifelen op de tonen van de muziek, was dit niet echt iets waar wij warm van werden. Trouwens, over warm gesproken, de temperatuur zou nog danig stijgen in de Brusselse zaal. En dan bedoelen we dat niet alleen figuurlijk.
Steve Reichs Music For 18 Musicians: Pulses gaf aan dat de band klaar was om ons naar de jaren tachtig terug te voeren. Dat betekende ook meteen dat de gemiddelde leeftijd van het toch eerder karig opgekomen publiek behoorlijk hoog lag. “You are beautiful”, gaf supergitarist Adrian Belew desondanks na Born Under Punches toe, “Although most of you are bald”. Ongetwijfeld een waarheid als een droog staande koe.
Wie was gekomen om de plaat in kwestie – 'Remain In Light', voor wie het zich nog zou afvragen – afgerammeld te horen worden, werd enigszins teleurgesteld, hoewel wij ons moeilijk kunnen voorstellen dat dat het geval zou zijn, als je een optreden hoort geopend worden met de mythische baspartij van Psycho Killer. Er zouden trouwens nog heel wat songs uit de carrière van Talking Heads voor en ook na de RIL-plaat geplukt worden.
Cool Cool Cool fungeerde als toch wel indrukwekkende backingband met hoofdrollen voor onder meer de blazerssectie (trompet, tenorsax, baritonsax) en de (achtergrond)stemmen, die de finesses van de songs prima onder de knie hadden. Dat ad interim-zanger Josh Schwartz niet het charisma heeft van David Byrne, kan hem moeilijk verweten worden, maar haalde soms wel de pit uit de songs. Daar stond dan wel tegenover dat hij met de baritonsax zorgde voor een fantastisch Take Me To The River.
En dan waren er nog de hoofdrolspelers. Jerry Harrison is nog steeds een inventief muzikant, maar zijn stem is duidelijk niet opgewassen tegen het geweld van deze songs. Ook solo-uitstapje Rev It Up was niet meteen een hoogvlieger. Adrian Belew daarentegen bewees wel de vocale evenknie te kunnen zijn van de illustere ex-frontman – naar verluidt, zouden de drie resterende Heads hem ooit gevraagd hebben om Byrne te vervangen – en toverde daarenboven de meest hoekige en onvoorstelbare geluidjes uit de gitaar, daarbij de wammy-bar steevast mishandelend. Hij haalde er ook nog een King Crimson-song bij (Thela Hun Ginjeet) om zijn kunsten op bot te vieren. En de eeuwige glimlach op zijn gezicht verdween enkel heel even, toen er bij één van de songs technische problemen opdoken.
Vooral het eerste deel van de show met daarin krakers als Houses In Motion en Born Under Punches (met de magische mantra “The heat goes on”) naast een geweldig I Zimbra en ook nog een schitterende versie van Cities zal ons nog even bij blijven. Het tussenstuk met het eerder vermelde Rev It Up en vooral een ondermaats Slippery People, dat door de overdosis aan solo's tot stof werd herleid, stelde dan weer teleur. Gelukkig was er nog een puik Life During Wartime, de onverslijtbare cover van Al Greens Take Me To The River en in de bisronde het tintelende Drugs en geweldige afsluiter The Great Curve.
Dit was een zittend concert, maar toen na Crosseyed And Painless de eerste beentjes gestrekt werden, stond op de duur de hele parterre rechtop mee te genieten. Alleen de leeftijd leek hier en daar te verhinderen dat de zeteltjes werden dichtgeklapt. Hoe dan ook bleek dit uiteindelijk een mooie “trip down memory lane”, zij het niet van de kwaliteit die David Byrne met zijn projecten wist te realiseren.