Jera On Air - Fotoreportage

Festivalterrein Jera On Air, 22 juni 2023 - 24 juni 2023

Jera On Air, het feestje waar ons festivalhart sneller van gaat kloppen. Lekker dichtbij, niet te druk en tot de nok gevuld met de sfeer waar wij zo van houden. Op dit terrein vol metalheads voelen we ons helemaal in ons element. Het maakt niet uit hoe je eruitziet, wat je geaardheid is of waar je vandaan komt. Op Jera On Air mag je gewoon jezelf zijn. En dat voel je tot in je vezels.

Donderdag

Nochtans was het een begin in mineur. Donderdag begon immers met een wolkbreuk van jewelste. Daardoor konden we slechts twee bands meepikken. Lorna Shore had al snel te maken met technische problemen (de microfoon deed het niet), maar zodra die werd vervangen, kon iedereen genieten van de ongelofelijke vocale kracht van Will Ramos. De frontman van Parkway Drive had een brede glimlach op het gezicht, toen hij het publiek zag. Visueel en muzikaal was het een fantastische show, vol vurig spektakel. Het publiek barstte van de energie en wij brandden er zelfs letterlijk de vingers – of toch ons voorhoofd – aan.

Vrijdag

Gelukkig was het warmer en regende het niet meer. Het terrein was grotendeels opgedroogd en de fans waren opnieuw in een goede bui. En wij ook. Attila kennen we al even, maar hadden we nog nooit live gezien. Ze klonken geweldig en het publiek ging helemaal los. Niet zo gek, als je zag dat de band helemaal in hun element was. Any Given Day zagen we al vaker en elke keer leveren ze geweldige muziek met de bijhorende sfeer. Ook Lionheart bewees zichzelf helemaal. Frontvrouw Aimee van The Interrupters is altijd één brok positieve energie op het podium en wist de toeschouwers vanaf de eerste noot mee te slepen.

Andrew van Stray From The Path is instant-herkenbaar aan de tuinbroek die hij steevast tijdens shows draagt. Samen met Ed zetten ze ook nu weer een knallend optreden neer. Ook Random Hands wist te overtuigen. Als het om live shows gaat, staat Fever 333 meer dan zijn mannetje. Dit is één knallende brok geweld. Zeker het checken waard. De muziek van Sleep Token strookte niet helemaal met wat de PR deed uitschijnen. Vandaar dat we hierover nog in dubio zijn. Hollywood Undead was daarentegen puur jeugdsentiment. Jammer genoeg kozen ze ervoor om te playbacken. Dat maakte de ervaring een stuk minder plezierig. Vooral omdat het behoorlijk opviel. Niet meteen een succes dus.

Nog een jeugdsentimentband was Papa Roach. Zij maakten het daarentegen wel helemaal waar. Het was even zoeken naar de zanger van Hatebreed. Door het lange haar en de dikke baard was hij amper herkenbaar, maar de show was van begin tot eind één grote moshpit. De oude rakkers van Rancid maakten het ook waar. Zij sloten de tweede dag met het nodige animo af.

Zaterdag

Rise of the Northstar zorgde gelukkig meteen voor een goed begin van de dag. De muziek was aardig en de maskers deden de rest. John Coffey is intussen wereldberoemd in Nederland. Heideroosjes maakten er zoals altijd een feest van. Enter Shikari was deze keer niet de headliner,maar waren wel goed voor een geweldige show, ook al ontbrak de gebruikelijke grote lichtshow. Carpenter Brut bezorgde ons het nodige kippenvel.

Gogol Bordello was de verrassing van de dag, maar wat een verrassing! Motionless In White was één van onze favoriete bands, waar we enorm naar uitkeken, en maakte die belofte helemaal waar. Meshuggah was dan weer vooral muzikaal de moeite, maar maakte het de fotografen moeilijk. The Ghost Inside zette met Engine 45 de boel in gang en hield dat vol tot het einde. Flogging Molly leek hier misschien niet helemaal te passen, maar zorgde wel voor een fijne en rustige afsluiting van dit fantastische festival.

Nog meer van Emily's foto's vind je hier.