Jenny Hval & Susanna: 'Meshes of Voice' - Geen plaats voor sentiment
Handelsbeurs, Gent, 1 maart 2016
Vrijdagavond deelden Jenny Hval en Susanna Wallumrød (u weet wel, van Susanna and the Magical Orchestra) het podium van de Handelsbeurs. Het album dat ze hier presenteerden, ‘Meshes of Voices’, werd eigenlijk al in 2009 opgenomen, maar kwam uiteindelijk pas in 2014 uit. Recent werd het ook nog bekroond met de Spellemannprisen (zowat de Noorse Grammy’s). In de Handelsbeurs werd het eenmalig, en voor de allerlaatste keer, nog eens live opgevoerd.
De vorige keren dat we Jenny Hval op het podium zagen (met haar soloalbum ‘Apocalypse, Girl’) was dat altijd een wat bizarre toestand en bijna evenzeer een performance als een concert. In de Handelsbeurs lag de focus op de muziek. Slechts op twee momenten werd de stroom nummers onderbroken om even adem te happen en enkele woorden tegen het publiek te zeggen (de eerste keer dat dit gebeurde, na ongeveer zes nummers, wist het publiek ook niet zo goed of het wel mocht klappen).
Vanaf het eerste moment was duidelijk wat we mochten verwachten. De opener kende een trage opbouw van ijzige en abstracte klanken tot dit uiteindelijk doorbroken werd door Susanna’s piano en stem. De elektronica stond tijdens het hele concert voorop. Nummers als Black Lake en Honey Dew begonnen met piano en zang en vergleden langzaam naar een duister elektronisch landschap (slechts op een enkel moment kwam er een beat aan te pas), dat dan weer ruimte maakte voor het volgende nummer.
Op het podium stonden Sussana (achter een piano en met enkele attributen naast haar) en Jenny Hval (voor een tafel elektronica) tegenover elkaar opgesteld. Tussen hen in zaten Anita Kaasbøll op elektronica en zang en Heida Mobeck op tuba en elektronica. Die laatste leek ook zowat alle mogelijke geluiden uit haar instrument te halen. Door die opstelling leken Sussana en Hval een dialoog te voeren in en met de nummers. De contrasterende stemmen namen afwisselend de lead en zongen dan weer samen. Hun zang werd regelmatig ook stevig bewerkt. Tegelijkertijd bewezen ze ook dat ze ook zonder die elektronica echt wel goede zangeressen zijn met nummers als A Sudden Swing (voor Susanna) en Medusa (voor Hval).
Erg veel breekbare momenten zaten er niet in de set. Of, zoals ze dat zelf beschreven toen het erover ging dat dit de allerlaatste show was: “We’re going to crush sentimentality with pedals.” In nummers als I Have Walked This Body leek er bijna een donderstorm plaats te vinden op het podium.
We kregen enkel nummers uit het album te horen, maar deze werden vaak uitgesponnen of kwamen later nog eens terug in een ander jasje; zoals bijvoorbeeld House Of Bones, dat nog een tweede keer terugkwam met een beat onder. Ook op het album keerden dezelfde ideeën en dezelfde frasen in verschillende bewerking al terug en sinds de opnames is het geheel nog verder geëvolueerd.
Uiteindelijk liet het duo ons zeer tevreden achter, al had het gerust nog langer mogen duren. Een groot deel van het publiek leek dat ook te denken, aangezien ze bleven klappen, zelfs toen de zaallichten al aan waren.
1 maart 2016