Jeffrey Lewis & The Voltage - Harde levensfilosofie
Plantentuin Gent, 12 mei 2023
Nadat we de voorbije weken zowat op Les Nuits Botanique kampeerden, dachten we stilaan terug te keren naar de plakkerige, donkere, smoezelige concertzalen. Dat was buiten Democrazy gerekend, want de voorlopig nog nomadische concertorganisator uit Gent strijkt deze en volgende maand neer in ... jawel, de botanische tuin van de Universiteit Gent. Zes avonden is het Palmarium er het decor voor concertjes. Jeffrey Lewis & The Voltage waren vorige vrijdag de eersten om onze concerthonger bemesten.
Muzikale zielsverwant en vriend Cannonball Statman mocht de avond gammel rammelend openen. De krullenbol begon klungelig aan zijn set op een manier die met outsider kunst leek te flirten. Maar gaandeweg bloeide het optreden mooi open (excuses voor de onbedoelde botanische woordspeling!) en charmeerde Statman de hele serre. Af en toe wipte hij even van het podium om na een paar akkoorden alweer rechtsomkeer te maken. De New Yorker palmde (oeps!) het Palmarium ook in met zijn gekletst tussendoor, dat zijn songs over de dingen des levens aankondigde. Zo leerden we dat Grow over haar gaat, en Tiger over een tijger. Maar hij bracht evengoed een song die "a love song and a murder song at the same time" is (I'm Gonna Explode), of een song over de levensduurte die exuberant wordt. Het was best wel vrolijk genieten van 's mans songs en eerlijkheid. Zo introduceerde hij zijn bandleden als muzikanten die zijn songs beter kunnen spelen dan hijzelf (ook zijn kompaan die nog maar een maandje bij de band speelt...).
Cannonball Statman speelt naar eigen zeggen vaak in Mexico en zei nog nooit dergelijke locatie als de plantentuin te hebben gezien buiten dat land. Ook Jeffrey Lewis begon met een verhaal over de planten. Die zouden volgens hem graag naar Mozart luisteren. Maar gelukkig ook naar New Yorkse indierock, want we zagen geen verwelkte planten op de weg naar buiten.
Er viel dan ook geen enkel dipje te bespeuren in de set van deze cultheld. Songs uit zijn uitgebreide lo-fi oeuvre, wisselde hij af met al even lo-fi educatief verhalende filmpjes. Behalve begenadigd muzikant, is Lewis namelijk ook een straf cartoonist. Toen we hem een paar dagen voor de eerste lockdown in maart 2020 zagen, had hij aan de merchtafel mini-posters te koop met een' Waar Is Wally'-achtige tekening die meer dan honderd songtitels van The Fall verborg. Onlangs deed hij dat nog eens over met een gelijkaardige puzzel rond de muziek van de betreurde David Berman van Silver Jews. Die zagen we helaas niet liggen in Gent, maar exemplaren van zijn sonnetten, geënt op Sonic Youth hoesjes (onder de noemer Sonnet Youth) had hij dan wel weer meegebracht.
Maar goed, terug naar het podium in de schaduw van een gigantische palmboom. Een aantal keer schakelde hij The Voltage uit om begeleid door projecties van zijn tekeningen historische thema's uit te leggen. Zo kregen we een verhaal over mijnwerkers, eentje over Cuba en tenslotte de geschiedenis van Sitting Bull. Naar onze bescheiden mening allemaal beter lesmateriaal voor Amerikaanse scholen dan wat Lancelot van De Mol hen te bieden had.
De documentaires-met-een-hoek-af waren slechts de intermezzo's voor de songs-met-een-hoek af. Vroeg in de set deed het vrolijk voortsputterende Exactly What Nobody Wanted ons met een pennentrek alle kopzorgen van de voorbije week vergeten. "So I hope you can make it on Friday", zong hij in You're Invited. We waren maar wat blij dat we vrijdag op de uitnodiging waren ingegaan. In de geest van zijn eigen anti-held Daniel Johnston, bezong ook Jeffrey Lewis goudeerlijk en ontwapenend ons aardse leven. Een best wel goed gevulde zaal zag een optreden van een artiest die in een meer eerlijke wereld in grotere zalen zou mogen staan. Maar zoals hij zelf zong tijdens bisnummer Seattle...: "Vechten om te overleven is zo'n saaie strijd. Mijn enige zorgje is de huur betalen. Maar zelfs dat doet er niet toe, want als ik mijn flat verlies, dan zal ik me voelen als een cassette waarover iets anders wordt opgenomen [...] And when I hit 'record' only God knows what it will be". Harde levensfilosofie die ook wel rust brengt.
Een betere spitsafbijter had de eeuwige dakloze Democrazy zich niet kunnen wensen. De kick-off van Palmarium was een geslaagde avond. We kunnen alleen maar hopen dat het publiek de komende weken even respectvol omgaat met deze fragiele locatie. Volgende week woensdag hebben ze er Annahstatia op bezoek. De cyclus eindigt op 22 juni met Mabe Fratti. Het volledige programma vind je op de website van Democrazy.