Jeff Wayne's Musical Version of the War Of The World - Geen verrassingen

Lotto Arena, Merksem (Antwerpen), 27 november 2010

De collega die naar de setlist vroeg bij het onthaal had blijkbaar niet goed opgelet, want voor Jeff Wayne’s 'Musical Version of The War Of The Worlds – Alive On Stage' was het gewoon de bedoeling de plaat helemaal te spelen. Dat de Lotto Arena als locatie werd gekozen in plaats van het Sportpaleis mocht de pret alvast niet drukken: de zaal zat namelijk tot de nok toe vol.

Met aan de ene kant een klassiek orkest en aan de andere kant een rockband moest de ideale symbiose tussen de beide muziekstijlen een feit worden. In 1978 was Jeff Wayne daar met zijn dubbel-lp wonderwel in geslaagd. Omdat de uitvoering die hij voor ogen had toen technisch niet mogelijk was, duurde het meer dan twintig jaar voor hij deze War Of The Worlds tot leven zou brengen op een podium.

Met een kort toneeltje over de wonderlijke groene lichten aan de hemel moest de lont aan het vuur gestoken worden, waarna een filmpje verklaarde waarom die stoute marsmannetjes nu wel naar de aarde afzakten. Op dat ogenblik werd al duidelijk dat wij hier geen hoogdag zouden beleven.

Muzikaal zat het allemaal nog behoorlijk goed. Met Chris Spedding had de rockband een ervaren rot als leider meegekregen en ook het klassieke orkest hield het strak en to the point. Jeff Wayne, centraal tussen de twee orkesten opgesteld, leidde alles in goede banen. De respectievelijke zangers mochten bij tijd en wijle hun ding komen doen.

En dat was precies waar het schoentje knelde. Terwijl Justin Hayward nog behoorlijk uit de verf kwam, haalde Chris Thompson nergens het niveau van dertig jaar geleden. Jason Donnovan deed het ook behoorlijk, maar daar stoorde diens verschrikkelijke, Australische accent dan weer. De priester deed zijn best, maar kon nooit Phil Lynotts versie doen vergeten. Gezien het overweldigende applaus na afloop hebben wij ons misschien te veel gefocust op de originele versie.

De meerwaarde moest dus komen van de speciale effecten. Tijdens Forever Autumn dwarrelden er herfstbladeren naar beneden. Met pyrotechnics werd de schade aangebracht door de marsmannen uitgebeeld en verderop in het concert was er de brug die van het plafond naar beneden daalde, waarna Donnovan die mocht gebruiken om zijn zang kracht bij te zetten. En dan was er nog de gigantische tripod, de machines waarin de marsmannen zich verplaatsten, die zowaar vuur spuwde. Het leek vooraf allemaal heel spectaculair, maar uiteindelijk was het allemaal verschrikkelijk traag en zelfs langdradig.

het verhaal van de plaat werd volledig gevolgd zodat ook daar evenmin verrassingen voorkwamen. Precies daar hadden wij toch enige verbeelding verwacht van deze productie, maar uiteindelijk bleven wij helemaal op onze honger zitten.

Maar blijkbaar waren wij de enigen die ons verveeld hadden tijdens deze show. Afgemeten aan het applaus was dit een uniek spektakel geweest. Voor ons was dit vooral een gemiste kans om dit verhaal opnieuw nieuw leven in te blazen. Wij houden het dus voorlopig gewoon bij de plaat.