Jeff Lynne's ELO - Hello, Mister Blue Sky
Ziggo Dome, 26 september 2018
Daar zat je dan; zowat veertig jaar nadat ‘Out Of The Blue’ toevallig in onze schoot viel, kregen we dan toch de kans om Electric Light Orchestra aan het werk te zien.
De buurman verzekerde ons vooraf alvast dat het de moeite zou worden. Hij zag Jeff Lynne ook al aan het werk in de Ziggo Dome in 2016, toen die zich realiseerde dat er wel degelijk volk af zou komen op een (soort van) reünie. En toen ‘Time’ verscheen, ergens eind jaren tachtig, zag diezelfde Luikse buur nog de originele line-up aan het werk in Vorst Nationaal, al waren de mogelijkheden toen heel wat beperkter. Maar nu zou het dus beter worden. Ok dan!
Een herinnering, die ons bijbleef waar het ELO aanging, was de frustratie die Jeff Lynne voelde, toen hij er niet in slaagde om zijn muziek veertig jaar geleden op afdoende wijze te vertalen naar het podium. Zelfs met DAT-recorders, in die tijd al vooruitstrevend, was er steeds dat wringend schoentje dat het niet echt live was. Maar de tijden zijn veranderd en de techniek dus ook. Nu stonden er twaalf muzikanten op het podium en was het geluid, de samenzang,... eigenlijk het hele optreden bijwijlen indrukwekkend, zij het misschien net dat beetje te klinisch precies. Maar wat wil je als je met dergelijk aantal mensen zo'n ingewikkelde arrangementen moet neerzetten.
De setlist verschilde niet van die van de vorige concerten. Ook dat is dan het gevolg van de technische complicaties. Op de vijf massieve schermen daalde het ELO-ruimteschip regelmatig neer, werden oude vinylplaatjes langzaam gedraaid of kreeg je delen van de videoclips te zien. De details – lees: de muzikanten – werden dan weer getoond op de twee kleine zijschermpjes. Je kan dan gaan zeuren over de afmetingen van dergelijke show, maar dat zal het publiek – voornamelijk grijzend met hier en daar enkele kleurige stippeltjes – toch koud gelaten hebben.
Hoe dan ook was dat publiek hier voor de muziek. De lasers, lichtshow en videotoestanden waren een leuke bijkomstigheid, maar het ging hem om het meebrullen van klassiekers als Don't Bring Me Down (de “Oewoehoe” klonk soms aandoenlijk grappig). En dan kwam de klasse van die band er duidelijk uit. Niet alleen was er backingvocalist Ian Hornal, die een klein beetje Roy Orbison deed herleven in Handle With Care, er was ook Melanie Lewis-McDonald, wiens machtige sopraan Rockaria! inzette. Eigenlijk was het geheel gewoon af, waren er nog meer stemmen en instrumenten, die bij ons de nostalgie deden opborrelen.
Ach, ieder van de aanwezigen zal wel zijn favoriet hebben gehad. En dus zag je na elk nummer wel iemand rechtveren uit zijn stoeltje om enthousiast te applaudisseren. Vanaf Shine A Little Love werd het helemaal onmogelijk om nog te blijven zitten en stond uiteindelijk de hele zaal rechtop, te dansen in de gangen (bisnummer Roll Over Beethoven of de emotie te verbijten (wij bij Wild West Hero).
Het was mooi en er mag nu stilaan wel worden toegegeven dat Jeff Lynne meer tot het muzikale idioom heeft bijgedragen dan wat productiewerk voor de groten dezer aarde. Als Tom Petty, Roy Orbison en George Harrison de klasse van deze man inzagen, waarom dan de rest van de wereld niet?
De sky was nog nooit zo blue als deze ochtend, ook al blokkeren de wolken grotendeels het zicht. Blij dat we hebben toegegeven aan onze drang naar nostalgie. En nu weer volop uitkijken naar de toekomst.