Jean-Michel Jarre - Nostalgisch futurisme

Vorst Nationaal, Brussel, 1 juni 2009

Behoeft Jean-Michel Jarre nog een inleiding? Als wij het publiek in Vorst monsterden blijkbaar wel: het jonge volkje was opvallend afwezig. Nochtans is Jarre een wereldvedette en een pionier van de elektronische muziek, de Jimi Hendrix van de synthesizer zo u wil. De lichtspektakels die zijn optredens begeleiden hebben eveneens een legendarische en baanbrekende status. Terecht?

Vorig jaar kon de liefhebber Jarre aan het werk zien in intiemere zalen, waar hij met zijn drie vaste assistent-knoppendraaiers zijn doorbraakplaat 'Oxygène' integraal en op de originele instrumenten speelde. Dit jaar pakt hij het wat grootser aan met een tournee door de grote zalen, en de belofte van een indrukwekkende show.

Van bij het begin wordt er met lasers en lichteffecten gespeeld en het is duidelijk dat we hier niet Jarre-de-manische-knopjesdraaier bezig zien, maar Jarre-de-entertainer. Hij springt, klapt, steekt de vuist in de lucht en tracht het publiek al snel te doen opstaan, maar ondanks Jarres enthousiasme blijft het publiek er nogal statisch onder. Dat zal pas naar het einde van de show toe veranderen.

Het weze ons vergeven dat wij u geen droge opsomming van de gespeelde stukken geven, wij houden zelf de Oxygènes en Equinoxen niet allemaal uit elkaar. Er valt desalniettemin genoeg herkenbaars te rapen in de doordachte afwisseling tussen snel en traag, repetitief en onvoorspelbaar, klassiek en experimenteler. Jarre pareert ook al onze bedenkingen; net als wij denken dat er toch niet veel te zien is aan vier man die op een batterij keyboards staan te hameren, gaat hij op zijn laserstralenpiano spelen - u moet het zien om het te begrijpen - en net als we denken dat de lichtshow soms niet echt geïnspireerd is, wordt er een nieuwe lading lasers of ander materiaal aangesproken. Maar de tijd dat mensen met open mond naar laserfiguren zaten te kijken, is voorbij.

Jarre heeft - misschien jammer genoeg - in de jaren zeventig en tachtig een nieuw universum op de kaart gezet, maar hij lijkt zich daarna terug getrokken te hebben op zijn favoriete planeetje. Je krijgt als toeschouwer een uitgebreide rondleiding op de planeet Jarre, inclusief elk lichteffect en elk keyboard dat hij kan bedenken, maar na een paar keer kijken heb je het wel gezien. En voor nieuwe horizonten zal je iemand anders moeten aanspreken. Jarre is zoals het Centre Pompidou: dat doet ook nog steeds vreemd en futuristisch aan, maar we zijn ondertussen wel al andere dingen gewend.

Wellicht waren onze verwachtingen te hooggespannen. Hoe dan ook: was het niet met open mond, dan was het toch met een brede glimlach dat wij de Fransman gade sloegen. Verstand op nul en kijken naar de flitsende lichtjes: Jarre is een artiest voor de PlayStationgeneratie!