Jazz Middelheim - Alle kanten van de toonladder
Park Den Brandt, , 16 augustus 2009
Jazz is en blijft muziek voor gevorderden. Toch levert het ook voor het ongeoefende oor vaak interessant luistervoer op. En als notoire drie-akkoordenrockers als Lou Reed een jazzprojectje opzetten voor een fijn festival als Jazz Middelheim, is onze interesse zeker gewekt.
Kneusjes komen niet op het podium van dit festival, dat bewijzen de jonge snaken van The Circle. Deze groep studenten en oud-studenten van het Koninklijk Conservatorium brachten eigen werk, knappe en toegankelijke jazz om een zonnige namiddag op te fleuren. Dat de tent nauwelijks gevuld was leek hen niet te deren, ze speelden erg zelfverzekerd hun composities die varieerden tussen simpel melodieus en avontuurlijk uptempo.
De volgende groep, Octurn, bracht voornamelijk nieuw werk. De nieuwe composities van Bo Van der Werf en Guillaume Orti werden aangekondigd als "minder cerebraal dan we van hen gewend zijn", en we konden de onorthodoxe klanken van de band en hun gasten dan ook best genieten.
Als de blazerssectie de zijkant van het podium opzocht deden bas, drums, gitaar en Rhodes ons denken aan King Crimson. Leuk om te merken dat ritme en melodie premisses zijn voor de meeste rockmuziek, terwijl ze in de jazzmuziek nogal eens in vraag gesteld worden.
Dan was het tijd voor de gerenommeerde Flat Earth Society rond Peter Vermeersch. Neem dat "society" maar serieus, want het podium leek wat krap voor deze immense bende muzikanten. We hoorden invloeden van rock en surf, met de blazers in een erg prominente rol. Erg gedreven en erg genietbaar.
Om negen uur betraden Lou Reed, Laurie Anderson en John Zorn het podium. Reed en Anderson bedienden, naast gitaar cq viool, een workstation waar ze vooral een vrij traag, monotoon gegrom uithaalden, terwijl Zorn z'n altsax alle kanten van de toonladder liet zien.
Na twee improvisaties van een half uur en een kwartier bis, wisten we niet goed wat gedacht. Helemaal ondersteboven of bevreemd waren we niet, maar vervelend werd het ook nooit. Het publiek leek ook verdeeld, sommigen verlieten de tent tijdens het optreden, de rest gaf een staande ovatie.