Jazz Middelheim 2013: Hooverphonic with Orchestra - Commerciële rotvis

Park Den Brandt, Antwerpen, 18 augustus 2013

Net als Pukkelpop een dag eerder, werd de affiche van Jazz Middelheim zaterdag onthoofd. Geen Randy Newman, dus, maar ook geen terugbetaling van tickets. Wel een vervanger. Wat zegt u? In plaats van één oude man met een piano kreeg het publiek een orkest van twaalf man én de band van Hooverphonic. Dat mag een huzarenstukje heten, maar konden Alex Callier en co de veeleisende jazzcats wel plezieren?

Eerder op de dag werden de jazz-oren al gemasseerd door Bambi Pang Pang featuring Andrew Cyrille en de Waalse rijzende ster Melanie De Biasio, maar wij pikten pas in bij de Tigran Shadow Theater Quintet dat voor de gelegenheid gereduceerd was tot een kwartet omdat zangeres Areni Agababian opgeroepen was om te zetelen in een volksjury. Om haar te horen, zullen we moeten wachten tot 26 augustus wanneer het album uitkomt.

De zesentwintigjarige Armeniër Tigran onderhield met zijn kwartet de aanwezigen moeiteloos meer dan een uur hoewel er op die tijdspanne slechts zes nummers de revue passeerden. Tijdens Road Song dook Tigran van zijn vleugel naar zijn elektrische piano en weer terug om heftige punkjazzimprovisaties uit zijn witte hemdsmouwen te toveren, maar er was ook ruimte voor verstilde passages en zelfs elektronische soundscapes zoals in de Armeense folksong, die hij van een eigentijds jasje voorzag. Dat was overigens de kracht van deze set: de mengeling van jazz, elektronica en Armeense traditie. Bij tijden neigde dit eerder naar een rockconcert, maar ons hoorde u daarover niet klagen.

Dat Hooverphonic en een orkest een perfect huwelijk vormen, weet half Vlaanderen al na hun passages in het Sportpaleis en andere plaatsen, maar of de Klaraluisteraar en de jazzliefhebber hiervan overtuigd zouden kunnen worden, was een ander paar mouwen. Toch bleek al vooraf in de pauze: het publiek wachtte gelaten en beschaafd af. Jazzliefhebbers staan sowieso al voor veel open, dus dit kon er misschien ook wel bij en de heftigste emoties waren al via de sociale media geuit.

We weten niet wie er op het idee kwam om Hooverphonic te laten inspringen voor Newman. Het enige wat de twee gemeen hebben, is een jukebox vol hits. Die passeerden dan ook allemaal de revue en aan de volgorde te zien, weet Callier maar al te goed dat vooral de oudere nummers klassiekers zijn.

Noémie Wolfs zag er uit als Lauren Bacall in ‘Tell Me About Jazz’, al droeg ze een plastic, roze jurk. In haar eentje moest zij het evenwicht tussen oestrogeen en testosteron behouden, want de rest van het gezelschap was een herenclub. Zij kweet zich overtuigend van haar rol als leading lady al klonk ze af en toe een tikkeltje onvast vooral in de lagere regionen. Ze noemde het een eer om hier onverwacht als afsluiter van dag drie te staan.

Ook Alex Callier deed zijn best om in de gratie van het kritische publiek te geraken. Hij bewees wel een en ander over jazz te weten en noemde gezongen jazz met strijkers zijn favoriete genre. Ook al werd Chet Baker uitgemaakt voor commerciële rotvis toen hij in de jaren vijftig ‘Chet Baker & Strings’ uitbracht. Met andere woorden: Callier wist best hoe een deel van het publiek hem en zijn groep bekeek, maar liet dat aan zijn reet roesten en zette Anger Never Dies in, een song die echt niet zonder strijkers kan.

Daarop volgde Unfinished Sympathy van Massive Attack zonder Hooverphonic, enkel met Wolfs en het orkest dus. Zij onderstreepte nogmaals haar gratie en sensualiteit door tergend langzaam naar achter te schrijden tijdens Expedition Impossible. Onderweg liet ze haar vinger glijden over de piano van Remco Kühne en streelde ze schijnbaar achteloos een weerbarstige lok van haar eigen haar uit de weg om net op tijd weer aan de microfoonstandaard te staan voor George’s Café.

Na het instrumentaaltje La Horse, waarin Kühne op klavecimbel de banjopartijen speelde sloeg, het vuur pas echt in de pan bij publiekslievelingen The World Is Mine, Jackie Cane, Mad About You en Sometimes.

Gevolg: zowaar een staande ovatie (de plaatsen waren zittend) voor Alex Callier en co en een bisronde van drie nummers die voor ons eigenlijk beperkt had mogen blijven tot het nog steeds bloedstollende Vinegar & Salt, want hoewel de blazers in Eden een bovenmenselijke prestatie leverden om de oorspronkelijke blazers op synthesizer te  evenaren (machines moeten niet ademen), toch leverde dat niet zoveel kippenvel op. En het verhaaltje over de krummhorn was wel leuk, maar Rennaissance Affair bleek toch geen knaller van een afsluiter.

Al bij al toch missie volbracht dus voor Hooverphonic en het Belgian Session Orchestra, al zal een groot deel van het publiek dit inderdaad commerciële rotvis gevonden hebben omdat het allemaal zo glad klonk zonder weerhaakjes. Gelukkig konden die terecht in park Den Brandt voor een lekker glas wijn of bier in een prachtig kader. Iedereen dus toch tevreden achteraf.