Jason Isbell & The 400 Unit - Omarmd

De Roma, 12 november 2022

Jason Isbell gaf zelf al aan dat het van 2006 en het concert van Drive-By Truckers in de Arenberg geleden was dat hij nog eens in Antwerpen was. En Antwerpen omving hem met open armen.

Hoewel Jason Isbell met de 400 Unit ook behoorlijk van jetje kan geven, leek de tegenstelling met voorprogramma His Lordship toch behoorlijk groot. Deze kruising van Triggerfinger en The Stray Cats weet hoe een pittige show op te bouwen en de reacties van het Antwerpse publiek waren dan ook warm. Maar het showgehalte was te hoog in verhouding tot de gebrachte kwaliteit. O jawel, ook wij weten het wel op prijs te stellen als de drummer het voortouw neemt, op de kickdrum klautert, met de microfoon zwaait en de grap van die ene song ( “My brother was his father’s only son”) zagen we heus ook wel in. Maar het muzikale gedeelte liet ons inziens dan toch te wensen over. Leuk dat je allerlei referenties in je songs verwerkt (inclusief duckwalk), maar verder was het allemaal eerder rommelig. Niet dat dat slecht hoeft te zijn, alleen was het hier naar onze mening niet helemaal op zijn plaats.

Dat Jason Isbell in De Roma stond, had weinig te maken met nieuw werk. Zijn laatste plaat was er trouwens eentje met covers ('Georgia Blue'), verankerd in die staat, die gemaakt werd naar aanleiding (of als gevolg van) de laatste presidentsverkiezingen (en die dus terug helemaal actueel is). Uit dat album werd trouwens slechts één nummer (Honeysuckle Blue) gepuurd en dat werd dan nog gezongen door gitarist Sadler Vaden (ook nog actief bij Drivin' 'n Cryin, van wie het origineel trouwens is). Voor een plaat met de 400 Unit moeten we al terug naar 2020, voor de wereld op slot ging.

Maar dat mocht de pret hier helemaal niet drukken. Er waren zo al redenen genoeg om de man aan het werk te zien, niet in het minst vanwege zijn gitaristieke kwaliteiten, die al in de opener What've I Done To Help, na het basinterludium naar boven werden gehaald. Het zou een rode draad worden door het hele concert met als absoluut hoogtepunt waarschijnlijk de cover – moet je dat hier zo noemen? – van Drive-By Truckers' Decoration Day, die van pure southern rock naar heerlijk bluesy ging. Enige nadeel aan dat nummer was dat het de afsluiter was van de show.

Merkwaardig was dat een groot deel van de songs woordelijk werd meegezongen door heel wat fans. Bij de solomomenten hoorde je hen zelfs boven de frontman uit komen. Dat moet zowat het summum zijn voor een artiest, dat de fans (bijna) alle songs meezingen. Tegelijk ook weer niet zo gek, gezien de meest recente langspeler dus 'Reunions' was en intussen toch al twee jaar oud is.

Intussen kweet The 400 Unit zich uitstekend van de hen toegewezen taak met de eerder vermelde Sadler Vaden niet enkel als ritmegitarist, maar vaak ook de lead nemend op zijn instrument en daarnaast ook nog eens voor backing vocals zorgend. Iets wat de rest van de band – Jimbo Hart (bas), Chad Gable (drums) en toetsenist Derry deBorja) - trouwens ook op zich nam.

Het is moeilijk om favorieten uit een quasi-perfecte show te halen, een show waarin je als toeschouwer het gevoel had in de armen gesloten te worden door de muziek, hetgeen misschien ook te maken had met de toelichtingen die hij tussendoor gaf, waardoor je de indruk had bijna persoonlijk te worden toegezongen. Maar we vissen er desondanks graag Running With Our Eyes Closed uit, dat aanvankelijk zachtjes je oren werd ingedruppeld om dan te ontploffen. Of Last Of My Kind met de slidesolo, die zo prachtig inkrimpte. Maar – o voorspelbaarheid – de absolute topper was toch de laatste song van de reguliere set Cover Me Up met de band die inviel en de song naar een hoogtepunt leidde.

Het was alsof de hele Roma en elk van ons werd geknuffeld door de muziek van Jason Isbell & The 400 Unit. De kou had bij het verlaten van de zaal dan ook geen enkele vat op ons, hoe melig dat ook moge klinken.