Jarvis - Marionet zonder touwtjes

Ancienne Belgique, Brussel, 7 juni 2009

We hadden de stemtest nog een laatste keer kunnen doen. Of we hadden kunnen kijken naar ‘De Stemming 09’ en nadenken over al die mooie beloftes. Het was dus een dilemma. Maar uiteindelijk gaven we er toch de voorkeur aan om Jarvis aan het werk te zien. Of we daar achteraf spijt van hadden? Kom zeg!

“That last song was shite!” De ruime kern van Engelse fans liet, toen het concert van Jarvis was afgelopen, meteen zijn mening horen. Maar laat ons niet op de zaken vooruitlopen. Want eerst was er nog een voorprogramma.

The Legendary Tiger Man liet zijn gitaar schuren, knarsen en piepen terwijl hij met zijn voeten een basdrum en een snare aansloeg en af en toe ook nog eens de kazoo bespeelde. Leuk voor even, maar de spanning ebde al even snel weg als ze was opgekomen. Aardig voor enkele bluessongs, maar verder gauw vergeten.

Pulp lijkt verleden tijd te zijn, en als we hun zwanenzang ‘We Love Life’ terughoren, is dat misschien maar goed ook. Geef ons dan maar het solowerk van frontman Jarvis Cocker, dat wel de juiste snaren weet te raken. Dat was al zo met zijn solodebuut, en opvolger ‘Further Complications’ spreekt nog meer aan. Het rauwe, pure en ongecompliceerde in zijn muziek komt er nog mooier uit.

Cocker is trouwens meer dan alleen maar een zanger. Hij is een performer, een entertainer pur sang. Hij eigent zich het podium toe en zuigt alle aandacht naar zich toe. De band staat in een halve cirkel rond hem opgesteld zodat hij voldoende plaats heeft om als een marionet, van wie net de touwtjes werden doorgeknipt, het podium over te waggelen, dansen, springen, huppelen.

Vooraf schudde hij eerst nog handjes met de mensen op de eerste rijen en deed hij een evenwichtsoefening met de roos die hij van een meisje kreeg toegestopt. Ondertussen zette de band de intro van de avond in. Daaruit bleek al meteen dat er stevig zou worden doorgerockt. Steve Albini’s no-nonsenseaanpak kreeg in de concertzaal duidelijk een verlengstuk.

Single Angela en de titelsong van zijn tweede solo-cd waren het eerst aan de beurt. Tussen de songs door nam Jarvis steeds de tijd om een praatje te maken met zijn publiek over het drinken van Belgisch bier om half elf ’s morgens, over de belofte om pizza te leveren voor heel de zaal als die tijdens Slush zou meezingen of over de “seksuele mix” van de aanwezigen. Het was duidelijk dat dit de natuurlijke habitat van de man was.

Blijkbaar beschouwde ook hij zijn verleden in Pulp trouwens als volledig afgesloten, want er kwam (alweer) geen enkel nummer van de band aan bod. Uit de eerste Jarvisplaat werd wel geput. Black Magic en Big Julie werden opgenomen in het eerste deel, terwijl Fat Children en Don’t Let Him Waste Your Time respectievelijk voor de eerste en de tweede bisronde werden voorbehouden.

Het was een geslaagd optreden dat alle verkiezingsperikelen met sprekend gemak naar de achtergrond wist te verdringen. Maar dat laatste nummer (You’re In My Eyes (Discosong)) was inderdaad zowat het saaiste nummer van de avond. Een schoonheidsfoutje op een verder smetteloze avond.