Japandroids - Klaar voor grote podia

La Chocolaterie, Sint-Jans-Molenbeek, 15 september 2012

La Choclaterie moet één van de gezelligste zaaltjes van het land zijn en zeker van Sint-Jans-Molenbeek. De zaal is niet veel groter dan een uit de kluiten gewassen woonkamer, maar ook even knus. Je kan er nog ontdekkingen doen en heel dicht bij de artiesten staan. Dat dit laatste risico’s inhoudt, mochten we bij Japandroids zelf aan den lijve ondervinden.

Maar laat ons beginnen bij het voorprogramma. Uit het Schotse Glasgow kwam Paws, dat zich aandiende als punkrockband, maar ons viel vooral op hoe melodisch dit drietal klonk. Zanger Phillip heeft bovendien een treurnis in zijn stem die de band iets kwetsbaars geeft. Zijn Jommekeskapsel (met donkere uitgroei van tien cm) maakte er hem  niet stoerder op.

Op plaat klinken ze redelijk lo-fi en klasseer je hen al snel onder garagerock, maar live klonken ze een pak voller en misten we de vocoder, die ze soms gebruiken, helemaal niet.

Veel van de songs lijken over Phillips moeder te gaan die – zo veronderstellen we - aan kanker stierf. De titels lijken alvast in die richting te wijzen. Wat anders te denken van: Hospital Song, Bloodline (voorafgegaan door een luide kreet: “Cancer Sucks” en Caroline 1956 (over zijn moeder die stierf toen hij 18 was)?

Gelukkig was het niet allemaal kommer en kwel: nieuwe single Sore Tummy liett een zonnige surfpunksound horen, sommige titels zijn hilarisch (Bird Inside Birdcase, Ribcase Inside Bird) en de hoes van hun eerste cd is tegelijk grappig en pschedelisch. De plaat komt uit op 8 oktober bij Fatcat Records en zal ‘Cokefloat!’ heten.

Maar hét snoepje van vanavond was natuurlijk Japandroids. Het was volgens Brian drie jaar geleden dat de band nog in België op een podium stond, maar een heleboel mensen waren dit Canadese duo nog niet vergeten. Dat bleek meteen bij opener The Boys Are Leaving Town dat als opwarmertje werd aangekondigd. Een setlist vonden David Prowse en Brian King niet nodig. Ze bekenden te lui te zijn om er een op te schrijven.

Regelmatig overlegden de twee dan ook welke song er gespeeld diende te worden. Toen er van bij de start gepogood werd, gooide King er meteen  Adrenaline Nightshift achteraan om dan olie op de golven te gooien met Fire’s Highway dat door de eerste rijen volop meegezongen werd.

King, de gitarist en Prowse, de drummer, bleken ook allebei goede zangers. Geen overbodige luxe wanneer je oude songs eendimensionale  noiserock nummers zijn. Ook een cover van To Hell With Good Intensions van Mclusky bood weinig variatie. Gelukkig speelden ze vooral nummers uit hun laatste album ‘Celebration Rock’, waarop deze vriendelijke Canadezen bewezen dat ze meer dan drie akkoorden konden spelen.

Deze band moet het wel vooral hebben van de energie en die spreidde het tweetal gul in het rond. Zo gul, dat het publiek, dat aanvankelijk wild enthousiast headbangde, crowdsurfte en pogode, na een uur zo naar de slachtbank geleid kon worden.

Tussen de nummers door vermaakte King ons met leuke weetjes en vragen. Zo vroeg hij zich wat wij doen als Metallica komt spelen. “Hoe houden zij zich aan de grens van 100 decibels? Of betalen zij gewoon de boetes? Wij zullen dat ook doen als jullie allemaal ons album kopen.” Hij nodigde ons ook allemaal uit naar Vancouver en droeg The Nights Of Wine And Roses op aan The Dream Syndicate, van wie de debuutplaat ‘The Days Of Wine And Roses’ heet.

Na de lange intro van Crazy/Forever  en het relatief trage nummer Continous Thunder vonden zowel band als publiek hun tweede adem en was er geen houden meer aan. Ook wij werden meegesleurd in de moshpit. En als bij wonder viel er maar één licht gewonde: een jong meisje werd het te lage podium opgeduwd en verzwikte daarbij een vinger. Dat geen enkele crowdsurfer aan de belichting bleef haperen was een mirakel.

Japandroids bewezen in La Choclaterie dat zulke zaaltjes stilaan te klein worden voor hen en dat ze met ‘Celebration Rock’ klaar zijn voor grotere podia. Terwijl zij de volgende dagen verwacht worden op Leffingeleuren, Incubate Festival en in Paradiso wordt Paws verbannen naar een kunstgalerij in Amsterdam. Op 19 september zullen de bands elkaar weer ontmoeten op Rotown in Rotterdam. Wie één van deze bands nog wil zien, weet dus waarheen.