Janelle Monáe - De mens is mooi

Ancienne Belgique, 7 september 2018

Laten we even met de deur in huis vallen: Janelle Monáe verdient wereldfaam. Anderhalf uur lang ijverde ze voor een betere wereld en deed ze iedereen, die aanwezig was in de Ancienne Belgique, ook even geloven dat dat mogelijk was. Na afloop stonden we aan de uitgang van de AB naar de mensen te kijken en we konden alleen maar denken: "Jongens, mensen zijn mooi". Tien minuten later werden we overvallen in de metro, maar we weigeren halsstarrig om de goeie vibes van Monáe verloren te laten gaan door een minderheid die niet het beste voorheeft met de wereld.

Janelle Monáe is anno 2018 nog altijd een goed bewaard geheim onder muziekliefhebbers. Toch is ze één van de beste performers van dit moment, misschien wel de beste. Beyoncé en Britney Spears kunnen zonder moeite in het Sportpaleis staan, maar Janelle Monáe lijkt om één of andere reden een doorbraak op dat niveau niet te kunnen forceren. Ze heeft er nochtans alle troeven voor. Ze schrijft en produceert haar eigen songs en sinds haar derde album 'Dirty Computer' - onvermijdelijk materiaal voor de eindejaarslijstjes binnenkort - doet ze dat toegankelijker dan ooit.

Er hing spanning in de AB, want eindelijk speelde Janelle Monáe eens een zaalshow in België; de eerste. Monáe staat op het podium en strijdt voor verdraagzaamheid voor mensen in alle kleuren, soorten en maten, maar ze doet dat zonder prekerig te worden. De AB kleurde dan ook meer divers dan doorgaans: we zagen kapsels in alle kleuren van de regenboog, twee jongens stonden te muilen in afwachting van haar opkomst en op de tweede rij stond zelfs iemand bellen te blazen. Het was een mooi beeld dat veel zei over de sfeer die in de zaal hing.

De aankleding was die van een grote popshow; met een grote, witte trap in het midden van het podium en drie grote schermen op de achtergrond. Janelle Monáe zong, danste en rapte op het hoogste niveau en had ook een volledige band meegebracht; daarin een bassiste met een witte gitaar die een rode roos over haar gitaarhals had gehangen. En ook in de band: een trompettiste en een trombonespeelster die hun instrument konden bespelen en dansen tegelijkertijd. Als we dus blazers hoorden in Q.U.E.E.N. (een wereldsong waar Madonna een arm voor over zou hebben) of in Electric Lady, dan kwamen die niet uit een doosje.

En wat een tempo zat er in deze show! Het ene nummer volgde het andere in spertempo op en wanneer er dan toch een kostuumwissel plaatsvond - vijf in totaal - werd dat ingepast in de show. De danseressen waren ook roadies van dienst zodat ook het wisselen van attributen meer dan vlot verliep. Zo zette Monáe een kroon op, nestelde ze zich op een troon en hing ze een mantel op alvorens Django Jane in te zetten, maar nergens werd de show onderbroken.

Het eerste rustpunt kregen we met PrimeTime, een powerballad waarin de kitsch helemaal omarmd werd. Monáe vroeg aan de mensen, die samen met iemand anders waren gekomen, om elkaar eens stevig te omhelzen. En aan degenen, die alleen gekomen waren, richtte ze zelf een "I love you." De gitarist kwam naar voren om op zijn knieën een solo ten berde te geven (met daarin stukjes Purple Rain en de rookmachine begon te spuwen. Wanneer je dan toch voor de kitsch gaat, omarm hem dan inderdaad maar meteen helemaal.

Iets anders, dat Janelle Monáe omarmt; is seksualiteit en vrijheid. De vrijheid om te zijn wie je wil zijn. De beelden tijdens Pynk waren dan ook weinig subtiel - een vinger die in en uit een donut ging bijvoorbeeld - en de broeken vaginavormig, maar nergens werd de show platvloers. Want dat viel ook op: hoewel de danseressen wel sexy mochten zijn, was het nergens de bedoeling om hen zo weinig mogelijk kleren aan te trekken.

In het slotstuk van de show ging het tempo omlaag en werd de tijd genomen om contact te leggen met het publiek. De intro van Make Me Feel - een Prince-achtige wereldsong - had iets van een moonwalkende Michael Jackson en tijdens I Got The Juice haalde ze eigenhandig vier mensen uit het publiek die alle vier hun dansmoment kregen voor een volle AB. Telkens vroeg Monáe: "Do you got the juice?", waarna de uitverkorene op zijn beurt enthousiast moest antwoorden. De laatste uitverkorene, een meisje zonder armen, antwoordde iets meer twijfelend: "I don't know", op de vraag en het was prachtig om te zien hoe ook zij zichzelf helemaal durfde smijten na een extra aanmoediging van haar idool en van het publiek in de AB.

Tot slot ging het tempo nog even stevig omhoog voor die andere wereldsong Tightrope en liet Janelle Monáe nog even weten dat ze de huidige president van de Verenigde Staten niet steunt, alvorens slotsong Americans in te zetten.

Ja, Janelle Monáe werkt aan de verbetering van de wereld en neen, ze doet dat niet op een hoogdravende manier, maar door middel van aanstekelijke en intelligente popmuziek. Ze beseft dat muziek de manier is waarop ze haar boodschap het meest effectief kan uitdragen. Wanneer we nog eens twijfelen aan de goedheid van de mens, zullen we gewoon even aan Monáe denken en aan dat anderhalf uur feest in de AB.