Jamie xx - Weldoordacht dansen
Ancienne Belgique, Brussel, 26 oktober 2015
Alsof het nog niet erg genoeg is dat zowat de helft (we zeggen maar wat) van alle muziekacts tegenwoordig al dan niet voorgeprogrammeerde beats en blips in zijn sets verwerkt, moeten we nu ook nog eens reviews beginnen schrijven en lezen van dj-sets? Inderdaad, en Jamie xx bewees vrijdag waarom.
Toegegeven, van de set van Jon Rust, die de uitverkochte AB mocht opwarmen, valt nu niet meteen veel te zeggen. Ook al klonk het allemaal niet slecht en hadden weinigen het wellicht beter gedaan, het volk kwam niet voor zomaar eender welke beats. Het volk wilde de hippe beats van de vleesgeworden hipheid zelve en in afwachting weigerde het dus ook maar één voet te verzetten of één heup te doen wiegen.
Bij aanvang van de set van Jamie xx, die vlotjes volgde op die van Rust, viel er weinig verandering te bespeuren in die onbeweeglijke status van het publiek. Een deel had niet eens door dat de zesentwintigjarige Londenaar plaats had genomen achter de draaitafels. Een ander deel had zijn weg nog niet gevonden naar de AB (dankzij Studio Brussel, die hem voor een aftershow had geboekt in de nabije Beursschouwburg, was de show vervroegd). En nog een ander deel kon niet geloven dat ze 23 euro haddden neergeteld om een kerel een doodgewone dj-set te zien geven, al was het dan nog met vinyl.
Heel duidelijk was de aankondiging van de AB ook niet, maar livesets geeft Jamie Smith (je zou haast vergeten dat hij een echte naam heeft) vooralsnog niet. Waarom die 23 euro dan toch goed besteed was? Daar zijn veel redenen voor. Om te beginnen hebben we al meer geld neergeteld voor veel slechtere feestjes. Het weekend in gang trappen met de perfecte soundtrack? In de AB kon het voor een keer. Daarenboven krijg je er een uitstekend geluid bovenop.
Af en toe steeg de spanning in de zaal enorm. Bij You’ve Got the Love in de versie van The xx bijvoorbeeld en verder meer dan eens bij elke flard uit het met superlatieven overladen debuut. Maar de uitstekende dub, house, funk, jazz, dancehall en garage die hij ertussen draaide, hoe weldoordacht en geweldig het ook allemaal klonk, kreeg de AB amper aan het dansen. Er werd heel wat afgestaard naar de prachtige en niet toevallig bijzonder kleurrijke lichtshow en enkel een Loud Places of I Know There’s Gonna Be (Good Times) kreeg ook de staarders even uit hun roes.
Deed dat ertoe? Allerminst. De zaal is niet ontploft, maar dat hoefde ook niet. Jamie xx zelf leek het ook weinig te deren. Buiten een schuchtere zwaai bij het begin en op het einde was er dan ook geen enkel contact met het publiek. Deed dat er dan toe? Opnieuw allerminst. De muziek sprak voor zich. Kölsch, Ray Hurley, The Bug, het ge-wel-di-ge NY Is Killing Me met de ondertussen overleden Gil Scott-Heron, Sleep Sound of het afsluitende Girl, Smith maakte werkelijk geen enkele verkeerde keuze. Een toptalent voor de zoveelste keer bevestigd. Wij zouden dan graag vanaf nu elke week het weekend zo op gang trekken. Alstublieft.