James Taylor - Oude meester kan het nog altijd

Koninklijk Circus, Brussel, 20 september 2014

In een goed gevuld Koninklijk Circus zorgde James Taylor alweer voor een sterk staaltje nostalgie. De Amerikaanse singer-songwriter, ondertussen al zesenzestig, pakte zonder veel moeite de tweetalige massa in met een waaier aan bekende songs en enkele verrassende keuzes. Het moet gezegd dat de charmante jongeling dat deed met veel muzikaliteit en zin voor harmonie.

Taylor begon onder een sobere belichting met Something In The Way She Moves, een hit die meteen de toon zou zetten voor de rest van het concert. Uitstekende muzikanten die de rustige kampvuursongs van de meester met veel verve neerzetten en bewezen dat sommige liedjes, waarvan enkele al meer dan veertig jaar oud zijn, zonder moeite de tand des tijds hebben doorstaan. Klassiekers als Sweet Baby James, een nummer voor het zoontje van zijn broer Alex, Fire And Rain en uiteraard You’ve Got A Friend, dat als voorlaatste bis werd gespeeld, klonken nog altijd bijzonder fris.

Opvallend was dat Taylor ook enkele nieuwe songs speelde. Nummers die wellicht op een nieuwe cd zullen verschijnen, maar meer nieuws kregen we daarover niet. Er mag trouwens nog eens nieuw werk komen, want het voorlopig laatste album van Taylor met eigen nummers dateert al van 2002. Van dat prima album ‘October Road’ zat Raised Up Family al vroeg in het tweede deel na de pauze.

Jammer dat een album als ‘Hourglass’, dat toch met een Grammy werd beloond, niet aan bod kwam. Taylor speelde liever op safe en koos voor nummers, die de brede massa door wie hij in Brussel op handen werd gedragen, – getuige de staande ovatie op het einde van het concert – uit het hoofd kent.

De echte fans, die het minder bekende werk ook best apprecieren, kwamen daardoor minder aan bod. Taylor nam duidelijk weinig risico’s. Niemand die hem dat kwalijk kon nemen omdat de versies van de klassiekers van een bijzonder hoog niveau waren.

Geen kwaad woord dus. Taylor speelde een bijzonder knap concert dat door zijn variatie boeide van de eerste tot de laatste minuut. De Amerikaan voelde al snel dat het goed zat, sprak de mensen geregeld toe in het Frans en reageerde bijzonder alert op wat de zaal hem toeriep. Toen een vrouw hem “I love you” voorschotelde, reageerde hij gevat met: “I love you too and what’s your name?” Algemene hilariteit en een monkellachje bij Taylor waren het gevolg.

De muzikanten, dieTaylor bij zich had, behoren natuurlijk tot de allerbesten op hun vakgebied. Mike Landau op gitaar zorgde voor een rijk kleurenpakket, good old Steve Gadd was in goede doen op drums, Larry Goldings beheerste meesterlijk de piano en Jimmy Johnson, diep weggedoken achteraan, speelde sober maar vakkundig de bas. Voeg daarbij de drie backings Andrea Zahn (ook op viool bijzonder op dreef), Kate Markowitz en vooral eeuwig soultalent Arnold McCuller, die de stem van Taylor mee hielpen dragen. James liet niet na hen een moment de gloire te gunnen en te soleren met stem of instrument.

Zelf zong hij de sterren van de hemel op Country Road en Millworker (over een arbeidster in een schoenenfabriek) en deed dat na de pauze (nu met pet op) nog eens over in Handy Man, publiekslieveling Only One en Steamroller waarvoor hij een behoorlijk blitse, elektrische gitaar ter hand nam. Eindigen deed hij met Your Smiling Face waarbij de mimiek op zijn gezicht een goed gevoel verraadde.

Taylor is bij momenten ook een uitstekend mimespeler. De verhaaltjes tussendoor over onder meer The Beatles, die in hem geloofden, hadden we al eens gehoord maar die zullen, voor wie voor het eerst kennismaakte met de man, toch wel indruk gemaakt hebben. Net als dit prima concert.

Taylor geeft in Nederland en Frankrijk nog een handvol optredens. Het loont meer dan de moeite om je hiervoor daarheen te verplaatsen.