James Chance And The Contortions - Onverbeterlijk!

Petrol, Antwerpen, 24 februari 2013

New Yorker James Chance schuwde de controverse niet in zijn wilde jaren als sleutelfiguur in de No Wave-scene. Niet alleen speelde hij een uitdagende cocktail van funk en experimentele jazz met een punkspirit, hij raakte al eens slaags met zijn publiek. Zo ver kwam in het de Antwerpse Petrol Club niet, maar Chance slaagde er toch in de titel van zijn nieuwste plaat 'Incorrigible' ('Onverbeterlijk') kracht bij te zetten.

The Contortions was de eerste band van Chance, geboren als James Sigfried. Ze bombardeerden "Contort Yourself", de titel van hun grootste culthit, tot een ware No Wave-slogan en ontsnapten niet aan Brian Eno's scherpe gehoor toen die in 1978 in New York was om Talking Heads te producen en prompt de invloedrijke compilatie 'No New York' uitbracht.

Na vele omwentelingen blies Chance The Contortions nieuw leven in met een straffe Franse band. Les Contortions dus. In de Petrol riep die band herinneringen op aan de hechtste en meest ritmische bands uit de geschiedenis, van Minutemen tot LCD Soundsystem.

Maar er was geen moment dat de spreekwoordelijke schijnwerpers niet op Chance zelf gericht waren. Toen hij opkwam en achter zijn Korg-orgel plaatsnam was de gelijkenis met Brian Wilson treffend. Maar stond hij recht en begon hij met zijn rare pasjes en spasmen over het podium te schuifelen, dan sprak zijn demonische kant en werd hij opeens de gewelddadige Joe Pesci uit Scorcese's gangsterfilm 'Goodfellas'.

Met energieke houterigheid wisselde hij constant van positie. Een nummer begon vaak met enkele riedels of lukrake akkoorden op het keyboard. Daarna moest de micro eraan geloven. En wat bleek? Chance's stem en occasionele schreeuw hebben door de jaren heen niks aan rauwe kracht verloren. Net als zijn saxofoonspel trouwens. Hij speelde prachtige, melodische lijnen en wisselde die af met onversneden free jazz. De link met de punkjazz van stads- en generatiegenoot John Zorn was snel gelegd.

Chance en Les Contortions haalden hun voordeel uit een nagenoeg perfecte sound en lieten het publiek dansen op een gedroomd carrièreoverzicht. Van debuut 'Buy' uit 1979 waren er Roving Eye en een gemuteerde dansversie van Contort Yourself. Almost Black ging terug naar  zijn periode als James White And The Blacks. Chance bracht het tempo naar beneden met het uitgesponnen en meeslepende King Heroin, citeerde James Brown en putte uitgebreid uit 'Incorrigible' (2012), met als hoogtepunt een cover van Gil Scott-Herons Home Is Where The Hatred Is.

Chances showkostuum met glitterkraag en zijn gelakte schoenen weerhielden hem er niet van om een beker bier het publiek in te schoppen. "Don't put any shit on that step. It's part of my territory," sneerde hij. De oude vos was zijn haren, noch zijn streken verloren. En het leverde een rock-'n-rollshow op zoals we in tijden niet meer hadden meegemaakt.