James Blake - Een daverende huiskamer

Ancienne Belgique, Brussel, 15 oktober 2013

James Blake maakte het zondagavond bij momenten erg gezellig in de AB, maar joeg je ook letterlijk de daver op het lijf. Met een sublieme set van uitersten, van loeihard naar muisstil, speelde hij een match waarvan de uitslag bij voorbaat al gekend was.

Een date met James Blake is een beetje zoals een tête à tête met Edward Scissorhands. Allemaal leuk,  gezellig en charmant, maar ook vrij onhandig. Dat illustreerde een meisje in de zaal op een grappige manier. Zij wou een van de intiemere nummers van Blake via haar smarthphone delen met een thuisgebleven vriendin, maar was vergeten dat Blake live soms overschakelt op een arsenaal drilboorbassen.

Die waren vanaf het eerste nummer meteen aanwezig. I Never Learnt To Share  werd zorgvuldig opgebouwd, Blake begon eerst alleen en liet zijn drummer en gitarist-toetsenist een voor een het podium op druppelen. Vervolgens werd er meteen groots uitgepakt: de bas ging in het middenstuk al stevig in het rood en ook de lichtshow oogde indrukwekkend.

Achter de muzikanten stond een gebogen scherm opgesteld waarop de geprojecteerde visuals vaak voor een meerwaarde bij de nummers zorgden. Bij Retrograde bijvoorbeeld zorgde het kleurrijke kerkruitmotief voor een religieus tintje en ook het gesimuleerde kaarslicht dat nu en dan aangestoken werd stond garant voor net dat tikkeltje extra.

Het vervolg kon al evenzeer tellen: To the Last en Life Round Here zijn twee van de strafste nummers van de nieuwe plaat, het eerste was heel zweverig en luchtig en tijdens het tweede werd er afwisselend over een fluwelen grindpad en een stevige baskasseistrook gefietst. Drie nummers passeerden er en de zaal was al in extase.

Een van de hoogtepunten van de avond was de Joni Mitchell-cover A Case Of You, een van de knapste covers van de laatste jaren en een van de weinigen die het origineel overstijgen. Blake had het, zoals hij zelf voor het  nummer ook al aankondigde, knap lastig. Hij oogde vermoeid, waardoor een nummer als The Wilhelm Scream wat te snel afgehaspeld werd door een gebrek aan scherpte. Bovendien had hij last van stemproblemen. Maar die camoufleerde hij al bij al goed. Overdaad na het maandenlange toeren schaadt allicht.

Met deze eerste cover brak er een knus kwartiertje aan: via het duonummer Lindisfarne I en II, waar zijn stijl met  de door vocoders vervormde stem dicht bij Bon Iver aanleunde, en een aangenaam uitgerekt Limit to Your Love had hij een muisstil publiek volledig in de greep.  De AB in huiskamermodus.

Vervolgens greep de Londenaar met Klavierwerke terug naar zijn ep-tijdperk. Hoewel hij op ‘Overgrown’ een melodieuzer pad gekozen heeft, verloochent Blake het hardere dansbare werk niet. Met een vingerknip toverde hij aan de hand van Voyeur de huiskamer om tot een dansvloer en deed hij ons terugdenken aan zijn dj-sets op Dour of in de inmiddels gesloten Leuvense club Silo.

Als toetje kreeg het publiek als bis nog een prachtversie van Measurements mee, een wat verborgen meesterwerk dat op zijn debuutalbum staat. Bij kortere sets wordt dit nummer vaak over het hoofd gezien, maar nu werd het nummer, solo en in de schemering gebracht, alle eer aangedaan.  

Blake kon geen beter slot breien aan wat voor hem een prachtjaar is. Met ‘Overgrown’ leverde hij een plaat af, die hoog in de eindejaarslijstjes genoteerd kan worden en zijn drie shows op Belgische bodem waren van een heel hoog niveau. Ondertussen is hij ook een van de gezichten van de ‘Silence is Sexy’-generatie (zie ook The XX, Jamie Woon, Nicolas Jaar, Poliça…), dat stilaan een genre op zich is geworden.  Een stevige vakantie heeft hij nu wel verdiend, want de toekomst lacht hem op zijn vijfentwintigste breed toe.