Jake Bugg - Puik vingerwerk

undefined, 11 november 2016

“I'm just a poor boy from Nottingham / I had my dreams, but in this world they're gone”: zo opende Jake Bugg zijn set in de Ancienne Belgique. Actueel in deze sombere tijden? Dat wel! Onze eerlijke mening over deze man’s laatste telg ‘On My One’: een zwakkere plaat maken, was moeilijk geweest voor een artiest als Jake Bugg die al lang geen arme stakker meer is, maar eerder het wonderkind van de Britse popcultuur.

Dat Blossoms überhaupt nog voorprogramma’s moet spelen is al opmerkelijk. Met zijn lange manen en aanspannende rolkraagtrui flaneert Tom Ogden als een volleerde popster over het podium terwijl de ene na de andere potentiële wereldhit uit de gitaren rolt. Spijtig dat - zelfs na die ongelofelijke oorwurm van een Charlemagne - op enkele dronken, Britse superfans na haast niemand doorhad wat een grandioze set deze jongens aan het neerzetten waren.

Iedereen was natuurlijk gekomen voor de sheriff van Nottingham. En die sheriff opende met een akoestisch kwartiertje. Strange Creatures, een oud b-kantje, viel vooral op door de toonladdertjes die hij er terloops tussen tokkelde. Puik vingerwerk, Jake! Maar het inspiratieloze The Love We’re Hoping For kon nooit de gezochte spanningsopbouw voltrekken en deed ons weer verlangen naar dat fantastische voorprogramma.

Een klassieker als Simple As This kwam niets te vroeg en de intrede van de band evenmin. Met Two Fingers en Bitter Salt schoot het tempo omhoog en dat bleek een goede zaak, want de stuwende songs als Messed Up Kids, Kingpin en There's A Beast And We All Feed It zouden later de set rechthouden.

Verrassend voor een Jake Bugg die gewoonlijk vooral met trage liefdesliedjes en slepende kwetsbaarheid weet te bekoren. Toegegeven, Me And You en Broken waren subliem, maar dat pareltjes als Someone Told Me, Kitchen Table en A Song About Love de setlist niet haalden, stak wel.

Zeker wanneer zo’n songs werden vervangen door inspiratieloze country (Put Out The Fire), irritant bombasme (Gimme The Love) of wannabe Jimi Hendrix-momenten met een onnodig rockgehalte die elke verdere betekenis met de grond gelijk maken (Slumville Sunrise). Gelukkig was er nog Simple Pleasures, per slot van rekening Jakes grootste klassieker. De extase van dat introlijntje op de elektrische gitaar, een simple pleasure op zichzelf.  

Het zal raar klinken voor diegene die Jake Bugg voor de eerste keer zagen, maar we hebben de jongeman zelden zo enthousiast geweten. Een overtuigend concert was dit desondanks allerminst. Dat heeft in grote mate te maken met die belabberde laatste plaat en met het feit dat geweldige concerten van Jake Bugg schaars zijn en zich voornamelijk afspelen in de parochiezaal van Nottingham.