Jake Bugg - Een halve eeuw muziekgeschiedenis

Botanique, Brussel, 4 maart 2013

Noem het instinct, maar niemand kan ontkennen dat wij er vroeg bij waren om Jake Bugg aan te prijzen. In oktober reeds werd zijn debuutplaat op onze site bejubeld, een maand later waren wij bij het gratis optreden  dat de jongeman gaf in Café Video te Gent. Net zoals toen de vraag groter was dan het aanbod geloven we niet dat al diegenen die een kaartje wilden voor zijn show in de Botanique ook nog effectief aan kaartjes zijn geraakt. 

Jake Bugg trapte zijn set af met het kleinood Fire, het nummer dat debuutalbum ‘Jake Bugg’ afsluit en een duur heeft van nog geen twee minuten. Daarna volgden twee minder bekende songs – Kentucky en Love Me The Way You Do, twee songs die niet terug te vinden waren op het debuut.

Gewaagde keuzes, maar het publiek was meteen mee. Tijdens de liedjes werd er geluisterd, na de liedjes enthousiast geapplaudisseerd. Eén keer zei Bugg “You are all so quiet”, maar dat was niet beledigend bedoeld. Je voelde het respect dat in de lucht hing. Wij durven alvast te wedden dat pakweg The Beatles hun hysterische publiek meteen hadden willen ruilen voor het geciviliseerde publiek van de Botanique.

Verderop in de set: zowat heel die geweldige debuutplaat. Die plaat was het afgelopen najaar nog een nieuweling in onze collectie, maar is ondertussen tot onze favorieten gaan behoren. Als je Trouble Town, Seen It All en Simple As This na elkaar kan spelen en dan nog Two Fingers, Taste It en Lightning Bolt (de drie laatste nummers van de reguliere set) kan overhouden, dan weet je dat je een knappe debuutplaat hebt gemaakt. Afsluiten deed hij met ballad Broken en een gewaagde cover: Folsom Prison Blues van held Johnny Cash.

De songs werden vlekkeloos gebracht. Jake Bugg kreeg de ondersteuning van een bassist en een drummer, die Charlie Watts-gewijs heel droog maar secuur zijn taak vervulde. Hier en daar zou een extra streepje mondharmonica trouwens niet hebben misstaan.

Bugg zelf was zeer beleefd, kondigde vooraf elk liedje netjes aan, bedankte na elk liedje en dronk dan ook meteen een slokje water. De arrogante jongeman die in interviews en op Twitter een grote mond opzet en collega’s als Mumford & Sons en One Direction publiekelijk door het slijk haalt, was op het podium zeer ver te zoeken.

Opvallend klein mannetje ook. En bescheiden. Meer dan eens kondigde hij een song aan als “another little song of the album”. Was het ironische arrogantie of valse bescheidenheid? Op basis van het nieuwe nummer Slumville Sunrise, een opvallend potige song, durven we ook vermoeden dat zijn evolutie nog niet ten einde is  Ook Ballad Of Mr. Jones en Lightning Bolt waren langer en steviger dan de plaatversies en kregen een extra gitaarsolo.

Voor het concert schalde er muziek van ondermeer The Rolling Stones, Neil Young en Jimi Hendrix door de boxen. Tijdens het optreden leek het alsof die halve eeuw aan muziekgeschiedenis nog niet bestond. Alsof het allemaal nog te ontdekken was. Jake Bugg is er voor wie te jong is om de jaren zestig bewust te hebben meegemaakt.

Als hij niet bezwijkt onder de druk en zijn niveau weet te handhaven, zal hij nog een grote rol spelen in die volgende halve eeuw popmuziekgeschiedenis. We vragen ons oprecht af of hij na deze puike debuutplaat ook nog een eigen ‘Revolver’, ‘Exile On Main St.’ of ‘Highway 61 Revisited’ in zich heeft. Dat wordt afwachten, maar we geloven alleszins dat u en ik Jake Bugg nooit meer in een zo kleine zaal als de Orangerie zullen kunnen bewonderen. Een unieke avond.