Jake Bugg - De retro klinkende toekomst

Café Video, Gent, 27 november 2012

We moeten altijd voorzichtig zijn om een jong talent meteen de hemel in te prijzen, want er zijn er al genoeg bezweken onder de druk. Maar wat wij gisteren in Café Video te Gent zagen, verleidt ons toch tot enthousiasme en de daarbij horende Grote Woorden.

De eerste song die wij oppikten van de slechts achttienjarige Jake Bugg, was Trouble Town. We vonden die niet onaardig klinken, maar dachten wel 'weer zo eentje die als stijloefening teruggrijpt naar de sound van de jaren zestig'. Meer vonden we er niet aan.

De volgende singles die de jonge snaak de wereld instuurde, overtuigden ons echter dat hier misschien toch wel sprake was van een groot talent. Daarom ook dat we goed op tijd naar Gent trokken en voor de deur van Café Video kampeerden om toch maar binnen te raken op deze gratis gig.

Zowel Humo als Studio Brussel hadden dit optreden getipt en onze vrees voor een veel te grote toeloop bleek al snel bewaarheid. Slechts ongeveer honderd gelukkigen mochten binnen en een veelvoud van dit aantal moest met de staart tussen de benen weer naar huis toe of koos ervoor om zich bovenop de terrastafel te installeren in de hoop van toch iets op te vangen van deze nieuwe muziekbelofte.

Het is erg om te zeggen voor die mensen, maar ze hebben inderdaad iets gemist: een van de meest opwindende optredens die wij ooit mochten beleven en dat had niets te maken met de ongewild vuile manieren die wij noodgedwongen uitvoerden met het meisje voor ons – zo dicht stonden we opeen gepakt.

Nee, de enige verantwoordelijke was de net meerderjarige Bugg die met de kenmerkende sturm und drang van een jonge, bronstige hengst door zijn dertien songs tellende set raasde. Zijn blik was bijna even doordringend als zijn fantastische stem en ondanks de beperkte opstelling van bas, drums en gitaar/zang ontdekten we heel wat variatie tussen zijn songs.

Ook al wordt Bugg in eerste instantie vaak vergeleken met Dylan en Donovan, toch bleek hij veel meer te zijn dan een doorslagje. Op een slimme manier vermengt hij verschillende stijlen in zijn muziek om zo tot een uniek geluid te komen: een toefje folk, wat country, wat bluesy klanken, veel skiffle en zelfs de nodige soul zijn de ingrediënten.

Aftrappen deed Bugg met Kentucky, een song die niet op zijn album staat. Die song liet hij volgen door het ontstellend mooie en breekbare Love Me The Way You Do. Jammer genoeg kreeg hij hiermee de achterste gelederen nog niet stil. Het podium van Café Video is dan ook amper twintig centimeter hoog en vanaf de achtste rij zag je niets meer van wie er op stond. Misschien had iemand Bugg een omgekeerde bierkrat moeten geven om op te gaan staan.

Het feest barstte begrijpelijker wijze pas echt los bij Trouble Town en Seen It All die door vele kelen werden meegezongen. Dat was het sein voor Bugg om zijn akoestische gitaar aan de kant te leggen en over te schakelen op een elektrisch broertje voor The Ballad Of Mr. Jones.

Met Someone Told Me kreeg Bugg wel heel de zaal stil. Eigenlijk is dit een simpel liefdesliedje, maar het klonk zo persoonlijk en gemeend dat je hart van graniet moest zijn om er niet door geraakt te worden. Ook Country Song sneed door merg en been en de glazen op de toog bleven even onaangeroerd.

Van sommige songs lijkt het ongelooflijk dat ze geschreven zijn door een achttienjarige die amper zijn geboorteplaats Clifton ontgroeid is. Simple As This bijvoorbeeld is een fantastisch staaltje van zowel muzikale als tekstuele kunde, maar zo heeft hij er wel meer in zijn mouw.

Met zijn huidige hit Two Fingers zette Bugg zijn verpletterende eindoffensief in dat hij ook weer kracht bijzette door weer naar de elektrische gitaar te grijpen en een paar heftigere songs te spelen. Tot slot mocht Lightning Bold de boel in vuur en vlam zetten.

Bugg speelde geen bisronde, maar in maart keert hij terug naar de Botanique en wij wedden dat u best vandaag nog tickets koopt, want wij zagen de toekomst van de muziek al klonk die zo retro als een Solex. Dit concert zal zeer zeker uitverkopen.