Jacques Dutronc - Du Rock et de la Roll

Vorst Nationaal, Brussel, 14 maart 2010

Jacques Dutronc... In onze contreien denkt een enkeling dan hooguit aan J'Aime Les Filles of Paris s'Eveille. Maar waar Frans de voertaal is, is de man een levende legende. Na een sabbat van zeventien jaar keert deze pensioengerechtigde punker avant la lettre terug naar het podium. En dat is meteen goed voor een vijftigtal quasi uitverkochte concerten in grote zalen. Nieuwsgierig nestelden wij ons dus in de zeteltjes van Forest National.

Zaallicht uit. Spot aan. Dutronc zit - zonder sigaar! - in een zwartlederen fauteuil en laat zich uitgebreid toejuichen en zet Et Moi Et Moi Et Moi in. Een vinnige band smijt een groove neer van "on les aura" en On Nous Cache Tout, On Nous Dit Rien en Qui Se Soucie de Nous doen de zaal op haar grondvesten daveren. De stampers worden afgewisseld met plakkers als Comment Elles Dorment en Gentleman Cambrioleur, dat zelfs wat naar schlager riekt. We kunnen het de immer coole Dutronc nog nèt vergeven.

Met zijn leren vest en stomende band doet Dutronc ons wat denken aan Elvis' comeback in 1968, maar dan met Franse flair. De hits worden allemaal feilloos afgewerkt en tussen de songs door vertelt Dutronc wat onnozelheden. Hij vertelt onder meer over zijn "tournees" met Gainsbourg - "pas dans le Zénith ou le Bataclan, mais dans le p'tit bistrot du coin" - om Hymne à l'Amour, de Franstalige tegenhanger van Jan De Wildes Hè Hè, in te zetten.

Dutronc is eerder een playboy en bon-vivant dan een protestzanger, maar L'Opportuniste blijft toch een knappe analyse van politieke en andere windhanen. Wij zouden de heren Anciaux en Leterme aanraden die tekst even te lezen, als zij tenminste Frans begrijpen.

Zestigerjarenhits als J'Aime Les Filles, Les Playboys en Fais Pas Ci, Fais Pas Ca krijgen een mooie update om naadloos te passen tussen recenter werk als het meer ambientklinkende Madame l'Existence. Etienne Daho - een soort Bart Kaell qua uitzicht - zingt net als op de plaat mee op Tous Les Goûts Sont Dans Ma Nature en dat duet mag er zijn.

Met een zestal grote bewegende spiegels en leuke lichtspelletjes is de scène-aankleding ook een lust voor het oog, m. En om er een echte show van te maken komen er naar het einde toe grappen en grollen met een klein danseresje in een knalrood kleed - een soort Beth Ditto in zakformaat - en een grote tapdanser in wit kostuum; de podiumhulpjes doen iets met veegborstels en voor La Compapade wordt het podium volgestouwd met slagwerk. Soms leek het meer op een goedkope variétéshow in een uitzuipclub niet ver van de Folies Bergère.

Tijdens Les Cactus - naar onze mening 's mans beestigste hit, ajajaj, oeie! - staat heel de zaal op haar achterste poten en dat zal zo blijven voor de resterende songs. Na een onvermijdelijke Paris S'Eveille en een reprise van Et Moi Et Moi Et Moi als bis - met Dutronc, voor het eerst, op gitaar - gaan de muzikanten en figuranten één voor één van het podium.

Al met al zagen wij een vrij voorspelbare show - de setlist verandert nauwelijks en de arrangementen zijn dezelfde als zeventien jaar geleden - en het variétégehalte was niet echt aan ons besteed. Maar het bleef toch geweldig amusant en we hadden het voor geen goud ter wereld willen missen. In Vorst komt de goede man nog een tweede keer, maar u doet er goed aan snel te reserveren. Wellicht trekt Dutronc zich hierna weer voor een paar decennia terug op zijn Corsicaans landgoed, ter voorbereiding van weer eens een comeback.