Jackson Browne - Spontaan en sterk

Koninklijk Circus, Brussel, 27 juni 2015

Iets voorbij acht uur wandelde Jackson Browne de scène op van een meer dan behoorlijk gevuld Koninklijk Circus voor wat achteraf gezien een zeer sterk concert zou blijken. De zaal was gevuld met niet meer zo jonge fans; Brownes eigen generatie of iets jonger. Het echt jonge grut was toen waarschijnlijk op weg naar Werchter.

Na enkele tonen van The Barricades Of Heaven, kennelijk de opener tijdens de hele Europese  tournee, waren we al gerustgesteld: de typische JB-sound werd ongerept tgebracht. Shane Fontayne, leadgistarist van het moment, kreeg al meteen de kans om zijn kundig spel uitgebreid te etaleren in een schitterende solo die overging in een lange beheerste outtro. Het was een formule, die Browne in vele van zijn nummers bezigde.

Na het uptempo Just Say Yeah – een nummer dat hij naar eigen zeggen gewoon graag zingt en dat was eraan  te zien – deed Browne een eerste royale greep uit zijn nieuwe plaat ‘Standing In The Breach’. Het moet gezegd: live klonken de songs een stuk boeiender dan de toch wat gelikte en daardoor soms eentonige studioversies. The Long Way Around, Leaving Winslow werd voorafgegaan door een kleine apologie voor de Amerikaanse hobo en Walls And Doors, dat rustig begon maar nadien uitgeplooid werd tot een prachtige song met een volle sound, klonk overtuigend. "I love this band", had Jackson Browne net voor dat nummer gezegd. Het bleken geen loze woorden. En het publiek genoot.

Ook voor klassiekers uit zijn toch wel indrukwekkende cataloog werd tijd gemaakt. For Everyman kreeg veel dynamiek mee en even veel applaus van het publiek. Ook I’m Alive werd in een behoorlijk stevige versie gebracht. Verrassend was de cover van Warren Zevon en even grappig was de aanleiding ervoor: in de loop van de dag had Brown de Rue Duquesnoy in Brussel gekruist – in het Engels klonk het eerder als Duquesne – en die naam herinnerde  hem aan een onafgewerkte song van Warren Zevon met dezelfde naam. Reden genoeg voor een cover in de vorm van het heerlijke Carmelita. You Know the Night bleek niet anders dan een op muziek gezette brief van Woody Guthrie te zijn. Browne bracht er een ingekorte versie van en helemaal rouwig waren we daar niet om.

Obligaat bij elk JB-concert is de passage aan de piano. For A Dancer en Fountain Of Sorrow waren ok, hoewel er hier en daar wat barstjes in de stem zaten en Browne het een en het ander te stellen had met de techniek. Your Bright Baby Blues op national guitar was zonder meer sterk.

Net toen we ons begonnen af te vragen of Browne zijn politieke engagementen in de States had gelaten, zette hij een rits politiek getinte songs in uit zijn nieuwe album. Which Side?, If I could Be Anywhere – zeer beheerst gebracht en een stuk beter dan de studio-opname – en het titelnummer, Standing In The Breach op piano illustreerden dat Jackson Browne nog steeds een knappe songsmid is.

Van een pauze wou hij niet weten – Browne had er kennelijk zin in – en intussen was de tijd voor een indrukwekkende finale aangebroken. Doctor My Eyes met nog maar eens die heerlijke sologitaar van Fontayne als outro en The Pretender bleven heel dicht in de buurt van de originele versie. En dat was volop genieten.

Heel de tijd door had het verzoeken geregend uit de zaal en het moment ervoor bleek aangebroken. Het werd het erg mooie Call It A Loan om dan te eindigen met het logische Running On Empty, dat van bij de eerste maten door het intussen flink opgewarmde publiek werd herkend.

De bisnummers waren gewoon een op voorhand gewonnen thuismatch: Take It Easy dat fraai overging in Our Lady Of The Well. Een tweede bis leverde The Loud-Out / Stay op. Toen werd er nog geklonken met door een vrijgevige fan aangeboden biertjes en verdween Browne in de coulissen. De zaallichten floepten aan.

We keerden meer dan tevreden terug naar huis. Jackson Browne, een jeugdidool, had een spontaan en overtuigend concert gegeven in Brussel. Wat kan een mens zich meer wensen.