Jacco Gardner, Cosmonauts - Iets meer avontuur graag
Muziekcentrum Trix, Borgerhout, 15 februari 2013
Hij werd al getipt in onze eindejaarsvraagjes. Zowel Johannes Sigmond (ofte Blaudzun) als Nadiem Shah voorspelden hem een succesvol jaar. Geen wonder dus dat de bar van Trix goed was volgelopen voor het eerste Antwerpse optreden “in deze formatie”, zoals Jacco Gardner het zelf omschreef. Maar het bleef allemaal toch net iets te braaf.
Een Hollander met een Amerikaans voorprogramma. Je moet het maar doen. Maar de snaken van Cosmonauts lieten het niet aan hun hart komen. Gitaren rammelden. Songs zwijmelden dronken door de zaal. Regelmatig werd het tempo van de nummers ongewild opgedreven of miste de drummer een beat. En uiteraard werd de zang, afwisselend op zich genomen door de beide gitaristen, voorzien van de nodige galm waardoor die dus ook meestal onverstaanbaar was.
Maar dat deed er eigenlijk allemaal niet toe. Dit was simpelweg fun. De bassist beperkte zich tot de bovenste snaar van zijn instrument en de drummer hield het erg sec, hetgeen hem de tijd gaf om voortdurend zijn sticks door de lucht te doen twirlen en volop bekken te trekken. Wie niet van dienst was als zanger legde zich toe op de gitaarsolo’s. En de rest kwam vanzelf. Je hoorde slome, maar onmiskenbare verwijzingen naar The Beach Boys’ California Girls en The Trashmens' Surfin’ Bird, maar vooral heerlijke psychorammelrock. Een voorprogramma zoals wij het graag hebben.
Na dit adrenalineshot leek het optreden van Jacco Gardner aanvankelijk op een anticlimax uit te draaien. Barokke pop, zo werd het mooi getypeerd op De Luisterpaal. En die omschrijving zat er inderdaad niet ver naast. Gardners toetsen hebben vaak iets weg van een klavecimbel en passen dan ook mooi bij de vanwege de sixtiesmicrofoons wat apathisch klinkende zang. Verder werd het met bas, akoestische gitaar en drums vrij simpel gehouden.
Om het wat statische optreden luister bij te zetten werden antieke en/of zelf gemaakte (?) filmpjes geprojecteerd op een scherm. Misschien was het daardoor dat wij terugdachten aan het illustere live debuut van Midlake in de AB-Club. Trouwens, ook de ons naar de jaren zestig teleporterende muziek sloot daarbij aan. Al hadden wij toen een groter gevoel van verrassing dan nu. Mooie nummers, ongetwijfeld, maar zo proper dat je bijna de zeep kon proeven.
Het duurde tot het negende nummer - dat dan ook nog eens Lullaby was getiteld - voor wij enige opwinding voelden. Niet toevallig werd dat nummer in twee gedeeld door een met dub doorspekt interludium. En vanaf dan leek het beter te lukken. Single Clear The Air hield het publiek attent en het daarop aansluitende Ballad Of Little Jane had iets van een aandoenlijk kinderliedje.
Net toen het concert leek open te bloeien, werd er al een einde aan gemaakt. En de twee bisnummers waren slechts een pleister op een houten been. Misschien had het te maken met het feit dat wij zo enthousiast waren over het voorprogramma dat de hoofdact naar de achtergrond werd teruggedrongen. Maar feit blijft dat wij toch wel iets meer avontuur hadden verwacht van een kerel als Jacco Gardner.