Isobel Campbell - Podiumplaats

Botanique, 10 februari 2020

Eerlijk gezegd waren we haar helemaal vergeten. Maar dan was daar ineens die nieuwe single en kwam het allemaal terug.

Toen wij Isobel Campbells nieuwe single Hey World voor het eerst hoorden, schrokken we op. Klopt dit wel? Was dit wel degelijk de ingetogen, bijna verlegen jongedame die we ooit nog bij Belle & Sebastian aan het werk hadden gezien? En was zij het die Mark Lanegan voor heel even had getemd? De gospelverwante uithalen die je daar hoort, deden iets anders vermoeden. Er zit natuurlijk ook veertien jaar en een verhuis naar het zonnige Californië tussen nieuwe plaat 'There Is No Other' en 'Milkwhite Sheets'. En het leek erop dat de zon dat Schotse velletje goed had gedaan.

Niet dat dat eraan te zien was, want het was nog steeds dezelfde melkwitte deerne die op het podium verscheen, nadat we eerst met Nina Violet een gesmaakt voorprogramma kregen, dat vocaal misschien zelfs in het verlengde lag van grootheden als Linda Ronstadt. Diezelfde ietwat verfomfaaide, maar bijzonder openhartige jongedame zou later op even indrukwekkende wijze de rol van Mark Lanegan overnemen in hoogtepunt Seafaring Song.

Nochtans kwam het concert niet meteen op gang. Het had nogal wat voeten in de aarde, eer wij echt opgewarmd geraakten. Maar dat gebeurde dan toch met The National Bird Of India, niet toevallig een nummer uit het zonovergoten nieuwe album. Met het donkere, van slidegitaar doordrongen Thursday's Child werden we daarna helemaal over de streep getrokken, waarna ze ons en - die indruk hadden we althans - ook de rest van de toeschouwers niet meer losliet.

Uiteraard had ze de cello bij zich en werd dat instrument veelvuldig aangesproken, klassiek, plukkend, rechtopstaand en de hele arm kietelend op en neer fladderend. Trouwens, een pluim voor de uitstekende band, die ze bij zich had. Gitarist Andrew Pattie wiegde heen en weer vanop zijn stekje, terwijl hij de akoestische gitaar heerlijk strumde. Drummer Peter Dombernowsky bespeelde zijn kit met alle mogelijke middelen (paukenstok, borstels, handen, …) en Nina Violet (bas, gitaar, viool) zorgde bovendien voor de fantastische backing vocals met die klok van een stem, die misschien nog wel meer indruk maakte dan het ietwat hese gefluister van Campbell.

Maar dan waren er liedjes als Hori Horo, waarin de kwaliteiten van de Schotse – dat accent is ze duidelijk nog niet verloren – wel degelijk uitblonken. Trouwens, we werden ook nog getrakteerd op een uitstekend stel bisnummers met Tom Petty's Runnin' Down A Dream en het eerste nummer dat ze ooit met Belle & Sebastian opnam, Is It Wicked Not To Care?, waaruit nog eens bleek hoe perfect ze wel paste bij dat gezelschap.

Het was een ietwat moeilijke start, maar eens de spieren waren losgegooid, liep het nog bijzonder vlotjes en was een podiumplaats terecht.