Isobel Campbell & Mark Lanegan - Adembenemende revanche
Ancienne Belgique, Brussel, 24 januari 2009
Op de vooravond van het concert in de AB baden we vurig dat Isobel Campbell & Mark Lanegan het er ditmaal beter vanaf zouden brengen dan tijdens de teleurstellende passages op Dranouter en in de Vooruit. Uiteindelijk kregen we een meer dan behoorlijk concert voorgeschoteld. Er kon zelfs af en toe een glimlach vanaf. Bovendien werd Isobel niét voortijdig afgevoerd met uitdrogingsverschijnselen (je weet nooit met die Lanegan).
Grote fans van ‘Sunday At Devil Dirt’ zullen we nooit worden. Het duo deed er dus goed aan om niet enkel uit hun laatste album te putten, maar vooral uit het magistrale ‘Ballad Of The Broken Seas’. Vreemd genoeg waren het vooral de heerlijke cultcovers die tot de verbeelding spraken.
De avond begon in slow motion met Seafaring Song en Deus Ibi Est, om ons meteen daarna de eerste uppercut van de avond te bezorgen met een magistrale cover van Carry Home van The Gun Club. De klap was teder, traag en zacht, dat wel, maar we voelden het duizelen tot in de onderbuik.
Je zou denken dat het daarna enkel nog bergaf kon gaan en dat deed het ook in eerste instantie. Teleurstellend waren het wat vlakke Ballad Of The Broken Seas en Who Built The Road, dat net zoals op de laatste plaat sterk begon en dan als een pudding ineenzakte. Ook Salvation en Back Burner waren niet zo verschroeiend als de bedoeling was. Maar dan hebben we het ook gehad qua teleurstellingen.
Dat je geen spektakel moet verwachten van de twee meest verlegen mensen in de rock-‘n-roll, weet je op voorhand. Interactie is uit den boze, maar intimiteit was er deze keer wel. Mark en Isobel vormen een zondagsensemble in de letterlijke zin van het woord: ze weten het onbestemde verlangen van luie namiddagen perfect in hun muziek te vervatten. Saturday’s Gone zong Isobel, en Mark vluchtte een nummer lang de coulissen in om niet naakt voor het publiek te moeten staan.
Tijd voor de volgende cover die ons naar adem deed happen. Tijd voor de honderd jaar oude murder ballad Little Sadie. Opnieuw een aanwinst van Lanegans coveralbum ‘I’ll Take Care Of You’. De song werd gebracht met de intensiteit van Nirvana’s akoestische Lake Of Fire en liefdevol geblust door tedere opvolger Gentle On My Mind. Die laatste is een klassieke country ballad van John Hartford, en was misschien wel de mooiste song van de avond.
Honey Child What Can I Do?, Keep Me In Mind Sweetheart, Circus Is Leaving Town... Uiteindelijk was werkelijk alles wat nog volgde prachtig. Na het genieten met gesloten ogen van Revolver, het sexy gefluisterde Come On Over (Turn Me On) dat elke verbeelding tartte, fluisterden wij: “Nu Ramblin’ Man nog, en het is perfect”. En we kregen Ramblin’ Man als voorlaatste bisnummer. Met dit concert maken Mark en Isobel alle voorgaande apathische miskleunen goed.