Islands - Meevaller

Botanique, Brussel, 8 oktober 2012

Na het geslaagde tussendoortje dat Nick Thorburn samen met Honus Honus van Man Man als Mister Heavenly uit zijn gitaar had geschud, was het nu weer tijd om Islands nieuw leven in te blazen. Hun laatste plaat had ons nochtans niet echt overtuigd. Maar de bijhorende single en goede herinneringen haalden ons er toch toe over om de band nog eens live aan het werk te zien.  

Blijkbaar houden de broertjes Geordie en Evan Gordon er, naast hun job als respectievelijk gitarist/toetsenist en bassist bij Islands, nog een hobby op na. The Magic, het voorprogramma van vanavond, bestaat normaliter uit acht mensen, maar de crisis beperkte deze versie van de band dus tot slechts twee.

Ook zij hadden ervoor geopteerd om te gaan croonen. Maar The Magic loopt blijkbaar op hetzelfde been mank als Islands dat op plaat lijkt te doen. Het ontbreekt Geordie Gordon, net als Nick Thorburn, aan de stem om deze nummers te dragen. En dan verlies je na een tijdje de aandacht van je publiek.

De single Mr Hollywood bewaarde The Magic voor het einde van hun set, maar ook die kon het tij niet meer keren. Sommige van hun nummers leken af en toe - met die jazzy gitaar en soms diepdonkere orgelsound -de goede richting uit te gaan, maar daar bleef het bij.

Het deed ons het ergste vrezen voor het vervolg. En omdat Islands de set opstartte met vijf van de rustige songs van het nieuwe album en de stem van Thorburn het toch af en toe liet afweten, leek die vrees ook bewaarheid te worden.

Nochtans wilden wij dat begin graag met de mantel der liefde bedekken. Ook al omdat de intensiteit van de nummers die kleine foutjes deed vergeten en het genieten was van de manier waarop Thorburn (en Geordie Gordon) hun gitaarsnaren streelden tijdens Lonely Love. Alleen had dit geen hele set lang moeten duren.

Dat deed het gelukkig ook niet. Want vanaf het moment dat Hallways - een quatre mains met Geordie en Thorburn op één elektrische piano - werd ingezet en het tempo iets meer de hoogte inging, kwam het optreden helemaal los. Dat hoorde je vooral aan het applaus na dat nummer.

Naast een nieuw liedje, Shotgun Vision, werd geput uit elk van de vier albums die Islands tot op heden op de wereld hebben gezet. The Arm kon uiteraard op herkenning rekenen, maar vooral het tragere Oh Maria (met de hoge stemmetjes) en het schitterende Swans (Life After Death) (met de dubbele gitaarsolo’s) deden de harten springen.

Uiteindelijk bleek de vrees dus ongegrond. Nick Thorburn mag dan geen perfecte zanger zijn, hij heeft meer dan voldoende inhoud en ervaring om dat probleem te kunnen counteren. En dat resulteerde in een avond die langzaam maar zeker uitgroeide tot een meer dan geslaagd optreden.