Isbells, Marble Sounds - Twee keer pure klasse en schoonheid

Vooruit, Gent, 12 april 2013

Onder het motto "Twee voor de prijs van een", werden we in de Gentse eeuweling De Vooruit op een mooie double bill getrakteerd. Met Isbells en Marble sounds kregen we twee keer pure klasse en schoonheid op een avond. 

Marble Sounds mocht de dans openen en deed dit onmiddellijk met volle overgave. Met The Summer Of The Sun, No One Ever Gave Us The Right en Photographs lieten ze hun typische geluid met grootse, weidse gitaarpartijen en dromerige zang op het publiek los.

Met My Friend werd een eerste oude bekende bovengehaald, het nummer blijft vooral hangen door de Guided By Voices-sample. De song begon behoorlijk sober en opnieuw hoorden we een tikkeltje E van Eels in de stem van Pieter Van Dessel. Naarmate het nummer vorderde, zwelde het aan tot een mooi hoogtepunt.

Muzikaal onderscheidde het van Sophia geleende Ship In The Sand zich niet zo heel erg van het origineel, maar het grote verschil in stemgeluid tussen Robin Proper-Sheppard en Pieter Van Dessel  zorgde er wel voor dat het nummer een heel andere en weemoedige sfeer meekreeg.

Dance Clarence Dance werd aangekondigd als een vrolijke song naar Marble Sounds-normen en dat was het ook. Op het einde zorgde de toevoeging van de blazers voor een uitgelaten stemming.

In radiohit Sky High nam Chantal Acda van Isbells de zang voor haar rekening. Aanvankelijk deed ze dat nog wat onzeker, maar ze leek zich naarmate de song vorderde steeds zekerder te voelen en het niveau van de uitvoering steeg recht evenredig met de groeiende assertiviteit.

Met Never Lost, Never Won heeft de groep een anti-anthem dat uitmondt in een muur van gitaargeluid waar Van Dessel met de hulp van een megafoon tegen wedijvert.

Afsluiten deed de band met The Time To Sleep waarbij de band op het einde nog eens helemaal loos ging en de vertrouwde melodie liet opboksen tegen rockend gitaargeweld. Marble Sounds is momenteel nog een goed bewaard geheim binnen de Belgische muziekscene, maar lang kan en mag dat toch niet meer duren.

Isbells sluit een jaar van veel spelen en grote successen af met het laatste Belgische concert van hun huidige tour en de heren en dame waren van plan om er een feest van te maken. Beginnen deden ze echter met een sfeerscheppende, constant dreigende, maar magistrale versie van Stoalin’.

Vanaf dan bleef songschrijver en zanger Gaetan Vandewoude bij zijn gitaar als instrument en wisselden de overige bandleden bijna tussen elk nummer in van instrument. Heading For The Newborn klonk erg vrolijk en meeslepend. Er zat bovendien een zekere vaart en een onderhoudende, leuke en vooral passende gitaarsolo in het nummer.

De eigenzinnige percussie van Heart Attacks leek haaks op het nummer te staan, maar eens bij het refrein aangekomen, vielen de stukjes van de puzzel alsnog in elkaar. Dat het lieflijke en sobere perfect matchen met het melodieuze en harmonieuze bewezen ze in nummers als Letting go en Maybe.

Falling In And Out werd als “een nummer over de romantiek van het ruziemaken” aangekondigd. Van dit allooi waren de bindteksten de hele avond. Altijd een beetje timide gebracht, maar steeds met een zekere guitigheid en plezier.

Illusion is live nog impressionanter dan op plaat. Het nummer wint aan spankracht en de drie gitaren spelen elk hun eigen partij, maar blijven toch zo mooi in evenwicht. Was dat trouwens geen krop in onze keel?

Onmiddellijk daarop volgde, voor het contrast, met Elation een nummer voor gelukkige mensen. Wie het niet was werd wellicht instant vrolijk door de tot meezingen uitnodigende woehoe’s.

Reunite mocht uiteraard ook niet in de set ontbreken. Vooral op het moment dat het nummer volledig stilviel en er enkel zacht getokkeld en gezongen werd was het in de Vooruit muisstil.

In zijn keuze van covers wist de band ook te verrassen. Met een nummer van TV On The Radio en een van Tim Hardin werden uitersten bewandeld. Vooral Wolf Like Me van TV On The Radio maakte indruk. Er werd gewoon keihard gerockt en je zag dat de groep er, net als het publiek, plezier in had.

Na alle herrie van ervoor was het tijd voor wat rust. De groep bracht Baskin’ en As Long As It Takes vooraan op het podium en onversterkt. De zaal was muisstil en genoot, ondanks die gsm die tot twee keer toe afging.

Afgesloten wordt er met Erase And Detach, dat ingetogen intens begon en, net op het punt gekomen dat het bijna dreigt uit te doven, progressief opbouwt tot een uitbarsting van muziek en zang.

In de bisronde werden de leden van Marble Sounds erbij geroepen en zette de tienkoppige band een zinderend Celebration in. Een nummer dat Vandewouwe speciaal voor de gelegenheid had geschreven en dat met de tekst “This song is a celebration of a beautiful life”, niet anders kan geïnterpreteerd worden dan een ode aan het leven.

Met een knaller en confetti werd de show afgesloten. Het buitenland roept nu en Isbells smijt zich de komende maanden dan ook volop op een internationaal avontuur. We kunnen ze aan alle buitenlanden alvast van harte aanraden.