Isbells - Soundtrack bij een leven
DEStudio, Antwerpen, 17 oktober 2015
We hebben Gaëtan Vandewoude altijd al een sympathieke pee gevonden en Isbells een sympathiek groepje. En dat er in DEStudio wat charmant gepruts bij kwam kijken – eerste zin te laat ingezet, toegegeven waarom hij Elation stiekem heeft geschreven – nam ons nog meer voor hem in. Vandewoude was enthousiast over het publiek en andersom.
Beginnen deed Isbells uiteraard met Billy, huidige single en titeltrack van de nieuwe plaat. De Billy waarvan sprake is geen vrolijke Frans, maar een jongen met een gouden hart die pas doorhad dat hij niet van de vrolijkste was, toen hij ouder werd. Billy is eigenlijk Gaëtan en dat geldt voor de hoofdpersoon in alle nummers van vanavond. Wat je zo voor Billy doet innemen is dat die nummers vaak ook naar jezelf zouden kunnen verwijzen.
Hetzelfde gevoel hadden we ook bij het simpelste en mooiste liedje van de avond: When We Were Young. Eén piano, al de rest overboord gegooid, en een tekst die doet beseffen hoe je kindertijd je gevormd heeft. Of misvormd. Het is trouwens moeilijk om niet aan Jeff Buckley te denken tijdens dit nummer; en dat is een compliment.
Nog heel mooi is de warmte van de trombone in I Don’t Need Any Colour, een nummer over een man die denkt dat hij zich best ok voelt in zijn eentje, zonder mensen om hem heen, want mensen doen je toch maar pijn. Tot hij uiteindelijk beseft dat hij zich helemaal niet zo ok voelt, dat er iets niet klopt. Het is een verhaal vol diepe emoties in vijf minuten. En de stilte in de zaal zorgt ervoor dat het helemaal overkomt zoals het hoort. Het zijn die nummers die het meest raken; nummers over de pijn van het zijn.
Aan de andere kant heeft Isbells zichzelf wat opgepompt, hetgeen zich twee keer uit in tweeledige nummers. Eén keer werkt het (in afsluiter Head On The Chest), één keer werkt het niet (in The Sound Of A Broken Man). Ook het oude nummer Reunite kreeg een stevigere versie mee; een versie die eindelijk de agressie, die altijd al in dat nummer gescholen heeft, de vrije loop laat. Het is trouwens het enige nummer waarbij de letters op het scherm achter de groep rood kleuren in plaats van helder wit of donkerblauw.
En zo, gaandeweg, wanneer het einde van de set nadert, daagt het dat Isbells eigenlijk voor bijna elk gevoel wel een passend liedje heeft. We hebben het al over eenzaamheid gehad en over een mislukte jeugd, maar ook voor gevoelens van twijfel (The Art Of Knowing) is er een liedje. En om te bewijzen dat Isbells niet alleen triesteplantenmuziek maakt, is er Elation (door Chantal Acda “het blije liedje" genoemd), het nummer waarbij Gaëtan bekent dat hij drie mensen zag meeklappen op het ritme, terwijl hij, toen hij het nummer schreef, eigenlijk hoopte dat het meegeklapt zou worden door hele zalen en dus dat publiek ook gewoon schaamteloos vraagt om even mee te doen.
En tot slot zijn er nog de liedjes over liefde en verliefdheid (Falling In And Out Of Love) en over vaderliefde (The Night Is Yours). Isbells is niet de groep van de grootse concerten en heeft ook niet die ambitie, maar de soundtrack bij iemands leven kunnen spelen – al is het maar op de achtergrond – is een veel mooier talent.