Isbells - Verrassing, bevrediging en ontroering

De Roma, Borgerhout, 25 februari 2013

Op Werchter 2012 werden wij aangenaam verrast door Isbells. Vooraf vreesden we het ergste: een groep met wel zeer intieme songs op een festival op de vierde en laatste dag vroeg op de middag en in een wel heel grote tent. Maar onze vrees bleek ongegrond. Isbells kreeg de tent helemaal mee en zorgde zelfs voor een hoogtepunt in een festivalweekend op hoog niveau. Sindsdien zagen we Isbells niet meer aan het werk. De gelegenheid moest speciaal zijn. Nu Isbells De Roma met een bezoek vereerde, leek de tijd rijp. Want De Roma is, dixit Isbells, nu eenmaal “de mooiste zaal van West-Europa.” Wat aangekondigd stond als een show van een uur werd er een van bijna twee uur. 

Isbells - Verrassing, bevrediging en ontroering



Als voorprogramma had Isbells True Bypass meegebracht, een groepje dat ons deed denken aan iets dat we al een keer of honderd hebben gezien. Twee akoestische gitaren en een zangeres die zingt over haar liefdesverdriet.

Wie een set wil brengen met enkel twee gitaren moet al uit erg goed hout gesneden zijn om een hele set te kunnen blijven boeien en dat was True Bypass niet. Het gitaargepingel leek in elk nieuw nummer op dat van het vorige en ook de teksten waren behoorlijk cliché.

Na enkele nummers begon dan ook de voorspelbaarheid toe te slaan.Met Chantal Acda (Isbells) en Craig Ward (ex-dEUS) in de rangen zijn de mogelijkheden veel groter.

True Bypass miste wat Isbells duidelijk wel kan bieden: variatie. Hoewel Isbells ook duidelijk een bepaalde soort van nummers heeft, durven ze daar ook van afwijken. Bovendien is het bij Isbells de song die bepaalt welke instrumenten gebruikt worden en zijn het niet de beheerste instrumenten die de song schrijven. Opper-Isbell Gaëtan Vandewoude heeft zich dan ook omringd met wat men multi-instrumentalisten noemt. Gitaar, drums, vibrafoon, conga, pedalsteel en banjo, het passeerde allemaal de revue.

De reguliere set beginnen en eindigen deed Isbells op dezelfde manier: groots. Openingsnummer Stoalin’ kreeg een lange instrumentale intro mee waarin de vibrafoon en trompet meteen hun nut mochten bewijzen. Het nummer ging van intiem naar zeer groots en weer terug. Met dit nummer en afsluiter Erase And Detach deed de als intiem bekend staande band denken aan Sigur Rós die ook intimiteit en luide uitbarstingen zonder probleem afwisselen, zelfs in één en hetzelfde nummer.

Tussendoor was Isbells vooral Isbells. Elke song kreeg de aankleding waar hij om vroeg. Het vrolijke Heading For The Newborn kreeg een heuse gitaarsolo mee en wanneer de drums invielen in het al even vrolijke Elation noopte dat tot bildrummen. Tussendoor konden we wegdromen op songs als One DayLetting GoMaybeLetting GoIllusion en Dreamer.

De bindteksten bleven tot een minimum beperkt, maar voor Falling In And Out vertrouwde Gaëtan ons toe dat hij het nummer had geschreven in een romantische bui. Een bui waarin hij verlangde naar een ruzie omdat dat dan op zijn beurt weer zou leiden tot het goedmaken en romantisch knuffelen, een hernieuwde koestering van de liefde. Een echte romanticus.

Halverwege de set speelde Isbells twee covers: Reason To Believe van Tim Hardin had van Isbells zelf kunnen zijn, maar echt verrassen deed Isbells met hun tweede cover. Ze speelden namelijk een snoeiharde cover van Wolf Like Me van TV On The Radio. Het deed meteen alle subtiliteit van de band teniet, maar qua verrassingselement kon het tellen.

Voor de bisnummers opgespaard: een zonder microfoons gebrachte versie van Baskin’ waar ook de achterkant van een gitaar bewees nut te hebben als instrument, afsluiten deden ze met Heart Attacks en I’m Coming Home.

Opvallend: geen As Long As It Takes vanavond. Naast hun grootste hit toch ook één van de mooiste liedjes van het voorbije decennium. Ook af en toe storend was de ronkende gitaarversterker, maar die bedekken we graag met de mantel der liefde. Isbells verraste, bevredigde en ontroerde.

In Heart Attacks zingt Gaëtan Vandewoude “I never wanna see you again”, maar wij hopen dat het niet persoonlijk bedoeld was. We zouden hen namelijk graag nog een keer terugzien. 

25 februari 2013
Geert Verheyen